Santa Teresa degli Scalzi (wcześniej znany jako kościół Santa Teresa al Museo lub Santa Teresa agli studi lub della Madre di Dio) to kościół w Neapolu we Włoszech, położony przy Via Santa Teresa degli Scalzi, szerokiej ulicy otwarty w latach 1806–1810, aby połączyć historyczne centrum Neapolu ze strefą Capodimonte. Kościół jest ogólnie zamknięty dla publiczności.

Budowa kościoła rozpoczęła się w 1604 r., a kościół został konsekrowany w 1612 r. na mocy Zakonu Karmelitów Bosych dzięki darowiznom uzyskanym od hiszpańskiego karmelitańskiego wyznawcy św. Teresy z Avili, kaznodziei Pietro della Madre di Dio.

Budowa kościoła i klasztoru prowadził Giovan Giacomo di Conforto, a Cosimo Fanzago w 1652 r. zaprojektował fasadę z dwoma stiukowymi posągami św. Teresy d'Avila i św. Jana od Krzyża. W 1835 r. Potrzebna była rampa do budowy, gdy poziom ulicy został obniżony.
Wnętrze jest planem krzyża łacińskiego z jedną nawą; w kaplicy zachowały się dzieła barokowych artystów, w tym Paolo De Matteisa i flamandzkiego malarza Niccolò De Simone. Znajduje się tu również grobowiec wyrzeźbiony przez Tito Angeliniego, posągi Domenico Antonio Vaccaro, popiersia Matteo Bottigliero i Angelo Vivy oraz kilka dekoracji Costantino Marassiego.
Druga kaplica po lewej stronie przedstawia obraz przedstawiający historię zakonu karmelitów (1616–1620) autorstwa Battistello Caracciolo, a czwarta kaplica po prawej ma Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny z chórem Aniołów (1613) autorstwa Belisario Corenzio . Giacomo del Po namalował duże płótna po bokach skrzyżowania transeptów; przedstawiają bitwę o Pragę i lot do Egiptu, a gzymsy mają figury przedstawiające cnotę i anioły.
Kopuła, zaprojektowana przez Di Conforto, upadła w 1835 r. prawdopodobnie z powodu wadliwej konstrukcji; zastępstwo ma niewielką wartość artystyczną. Kościół ten ma jedyny obraz rzeźbiarski członka Domu Habsburgów w Neapolu w postaci wizerunku cesarza Karola VII wyrzeźbionego przez Giacomo Colombo w 1715 roku.
Po stłumieniu zakonów w 1808 roku, ozdobny główny ołtarz wypełniony przez Dionisio Lazzari został przetransportowany do Capella Reale Pałacu Królewskiego w Neapolu, gdzie nadal można go znaleźć. Ołtarz rozpoczął się w 1672 r., Ma dwa rzeźbione boczne drzwi (1691), cyborium (1772), wszystkie w polichromii pietreure i lapis lazuli i oprawione w złocony brąz. W tym kościele ołtarz zastępczy (1772–1773) pochodzi z kościoła Divino Amore.
Kaplica św. Teresy z Avila została zaprojektowana w 1640 r. przez Cosimo Fanzago; ma polichromowany marmur i dekoracyjną sztukaterię. Istnieją dwa obrazy Ippolito Borghese, które zawierają niekonwencjonalną nowoczesną figurę świętego.
Pierwotnie pałac księcia Nocera, klasztor mieści obecnie różne stowarzyszenia i instytuty.
Vincenzo Regina, Le chiese di Napoli. Viaggio indimenticabile attraverso la storia artistica, architettonica, letteraria, civile e spirituale della Napoli sacra, Newton i Compton Editor, Neapol 2004.