Santa Donna Regina Vecchia to kościół w Neapolu, w południowych Włoszech. Nazywa się Vecchia („stara”), aby odróżnić ją od nowszego i sąsiedniego kościoła Santa Maria Donna Regina Nuova.
Najwcześniejsza wzmianka o kościele na tej stronie pochodzi z roku 780 w odniesieniu do zakonnic kościoła San Pietro del Monte di Donna Regina. W tym czasie kościół był dość blisko starego wschodniego muru miejskiego. Zakonnice należały do ​​zakonu Bazylianów i kiedy ten porządek opuścił Neapol na początku IX wieku, złożył śluby benedyktyńskie. W 1264 r. Papież Grzegorz IX udzielił zakonnicom pozwolenia na wstąpienie do zakonu franciszkańskiego.
W 1293 r. poważne trzęsienie ziemi spowodowało wielkie zniszczenia w pierwotnej strukturze, a królowa Maria z Węgier, małżonka króla Neapolu, Karol II z Anjou, sfinansowała budowę nowego kompleksu przylegającego do starego. Nowszy kompleks jest znany jako Santa Maria Donna Regina Nuova.

Wnętrze ma nawę z drewnianymi kratownicami, według stylu franciszkańskiego.
Główną grafiką we wnętrzu jest grobowiec Marii Węgierskiej, zamówiony przez jego syna Roberta I z Andegawenii z Tino da Camaino (który był w Neapolu od 1324 r.) i inny neapolitański artysta. Znajduje się w lewej nawie i przedstawia królową leżącą w habitach franciszkańskich, podtrzymywaną przez cztery cnoty, z dwoma aniołami otwierającymi zasłony, aby ją pokazać. Sarkofag ma cztery małe nisze z kolumnami i arkadami agroturystycznymi zawierającymi posągi synów królowej, w tym Charlesa Martela, Louisa z Tuluzy i samego Roberta. Ma również dekorację w lazurowe mozaiki.
Godne uwagi są także XIV-wieczne freski Pietro Cavalliniego (wraz z jego warsztatem lub niektórzy z jego zwolenników) i Filippo Rusuti, jeden z najważniejszych dzieł malarstwa z tego wieku w Neapolu. Zostały one wykonane w latach 1307–1320 i przedstawiają na dwóch poziomach opowieści o życiu Chrystusa i apostołów. Na niższym poziomie znajduje się 17 epizodów Jezusa, 5 św. Elżbiety i czterech św. Klary, połączonych z Sądem Ostatecznym, z których ten ostatni na pewno można przypisać Cavalliniemu. W górnej znajdują się sześć scen św. Agnieszki. Z tego samego okresu, ale przez nieznanych artystów, są freski Ukrzyżowania na lewej ścianie i Zwiastowanie na ścianie naprzeciw wejścia.
Triumfalny łuk absydy ma dwa freski z Ukrzyżowaniem; apsyda ma pozostałości nawierzchni pokrytej majoliką z neapolitańskiego warsztatu z czasów Andegawenów (koniec XIV-początek XV wieku). Obecna jest również męczeństwo św. Urszuli przypisywane Francesco da Tolentino (1520).