San Giovanni a Carbonara to gotycki kościół w Neapolu, w południowych Włoszech. Znajduje się na północnym krańcu via Carbonara, tuż za wschodnią ścianą starego miasta. Nazwę carbonara (oznaczającą „przewoźnik węgla”) nadano tej stronie przeznaczonej na zbieranie i spalanie odpadów poza murami miasta w średniowieczu.

Zespół klasztorno-kościelny San Giovanni został założony przez augustianów w 1343 roku. Kościół został ukończony na początku XV wieku pod rządami króla Władysława z Durazzo, który przekształcił kościół w hołd dla Panteonu dla ostatniego władców Andegawenów w Neapolu.
Na lewo od wejścia, prawie przy Via Carbonara znajduje się kościół Pietatella.
Obecna fasada ze scenograficznym wejściem na klatkę schodową została zbudowana w 1707 lub 1708 r. przez Ferdinando Sanfelice. Utrzymuje gotycki portal z freskami lunety autorstwa Lombard Leonardo da Besozzo.
Wnętrze znajduje się na planie krzyża łacińskiego, z prostokątną nawą. Główny ołtarz ozdobiony polichromowanym marmurem pochodzi z 1746 roku. W absydzie znajduje się grób Władysława, zamówiony przez córkę królową Joannę II od rzeźbiarza Andrei Ciccione. Grobowiec Sergianniego Caracciolo został również ukończony przez Ciccione.
Wśród głównych kaplic znajdują się: kaplica Miroballo (Cappella Miroballo) - poświęcona św. Janowi Chrzcicielowi, ozdobiona przez lombardzkich artystów, w tym Malvito i Jacopo della Pila. Tutaj grób Antonio Miroballo został ukończony przez Lorenzo Vaccaro i został ukończony przed XV-wiecznymi freskami San Nicola da Tolentino, kaplicy Caracciolo del Sole (Cappella Caracciolo del Sole) - w pobliżu apsydy, wkroczył pod pomnikiem żałobnym Król Ladislao. Ta kaplica w stylu renesansowym ma freski Perinetto i Leonardo da Besozzo oraz grobowiec Sergianni Caracciolo, kaplica Caracciolo di Vico (Cappella Caracciolo di Vico) - tę kaplicę uzupełnili także malarze renesansowi, w tym dzieła rzeźbiarzy, takich jak Giovanni da Nola , Girolamo Santacroce, Giovanni Domenico D'Auria, Annibale Caccavello i Girolamo D'Auria, Kaplica Somma (Cappella Somma) - Na lewo od wejścia kaplica została wzniesiona w latach 1557-1566 przez D'Aurię i Caccavello, kaplicę Seripando (Capella del Corcifisso) - ta ostatnia mieści ukrzyżowanie Giorgio Vasariego. W kościele znajduje się również figura Madonny delle Grazie (1578) autorstwa Michała Anioła Naccherino oraz zakrystia, której ozdobny plan został sformułowany przez Giorgio Vasariego, z pomocą Cristofano Gherardi.
Kościół został odrestaurowany w 1856 r., ale został poważnie uszkodzony przez alianckie bombardowania w 1943 r.
Nicola Spinosa, Gemma Cautela, Leonardo Di Mauro, Renato Ruotolo (1993–1997). Napoli sacra. Guida alle chiese della città. Neapol.