Kościół Santi Severino e Sossio i załączony klasztor znajdują się przy via Bartolommeo Capasso w Neapolu we Włoszech.

Kościół jest przyłączony do jednego z najstarszych klasztorów w mieście, a od 1835 roku mieści się w nim Archiwum Neapolu. Został założony w X wieku przez zakon benedyktynów, ale najazdy Saracenów zmusiły ich do opuszczenia starego klasztoru, położonego na wzgórzu Pizzofalcone, zabierając ze sobą relikwie San Severino. W 904 r. Dołączyli do nich relikwie San Sossio, męczeńskiego towarzysza San Gennaro. Pozostali tutaj do 1808 roku, kiedy zabrano ich do Frattamaggiore.
W czasach Andegawenów w klasztorze miało miejsce wiele ważnych wydarzeń, takich jak zwołanie parlamentu w 1394 r. przez rodzinę Sanseverino, którzy byli zwolennikami Anjou Ludwika II. W 1490 roku architekt Giovanni Francesco Mormando z Kalabrii położył fundamenty pod obecny kościół, który został ukończony w XVI wieku przez Giovanniego Francesco di Palma. Kopuła zbudowana w 1561 r. Była jedną z pierwszych w Neapolu, zaprojektowaną przez florenckiego architekta Sigismondo di Giovanniego.
Freski kopuły (1566), utracone, zostały pierwotnie namalowane przez flamandzkiego malarza Pablo lub Paolo Schepersa. Inni malarze działający w kościele to poliglota serii artystów, w tym Marco Pino ze Sieny, Benvenuto Tortelli z Brescii, Bartolomeo Chiarini z Rzymu, Cosimo Fanzago z Bergamo i wreszcie Fabrizio di Guido z Carrary. Ostatni malarz działał w kaplicy Medyceuszy. .
Istnieje długa tradycja toskańskich artystów mieszkających w Neapolu i została pobudzona przez przybycie grupy mistrzów rzemieślników z Carrary pod koniec XVI wieku, po ślubie Alberico Cybo Malaspiny i neapolitańskiej Izabeli z Capua, z Księstwo Termoli. Ale w Neapolu był już duży kontyngent toskańskich kupców i finansistów. Na przykład Antonio Piccolomini użył rodziny Strozzi do negocjacji, aby Antonio Rossellino i Benedetto da Maiano wzięli udział w dekoracji kaplicy Piccolomini w kościele Sant'Anna dei Lombardi. Ponadto Tino di Camaino i Giotto najwyraźniej odwiedzili Neapol pod patronatem Angevina.
Dekoracja kaplic Santi Severino e Sossio jest zgodna z wzorcem dla późnorenesansowych neapolitańskich kaplic: rozkładana figura osadzona w architektonicznym łukowatym belkowaniu, a duży ołtarz oprawiony jak tabernakulum, z bocznymi ścianami również zawierającymi obrazy, i lunety malowane na fresku.
Drewniany chór (1573) został zaprojektowany przez Benvenuto Tortelli da Brescia i stał się wzorem dla innych w południowych Włoszech. W rzeczywistości mnisi z klasztoru benedyktynów w San Martino delle Scale w Palermo poprosili o chór „zgodny” z chórem San Severino. Wpłynęło to również na inne stalle i stolarkę, w tym San Paolo Maggiore ukończone w 1583 roku przez Giovan Lorenzo d'Albano (zniszczone w ostatniej wojnie), prace w zakrystii Santa Caterina a Formiello i S. Maria delle Grazie a Caponapoli (prace Martino Migliore), a na koniec chóry w kościele Santi Apostoli, Santa Maria la Nova i katedra (1616) autorstwa Marcantonio Ferraro.
Budowa kontynuowana w XVIII wieku przez Giovanni del Gaizo, który ukończył fasadę według projektu Giovana Battisty Nauclerio. Gdy w 1799 r. Wydalono benedyktynów, klasztor został zajęty przez zakon Sanfedisti, aw 1813 r. Stał się kolegium di Marina. W 1835 r. Stało się archiwum państwa, które nadal jest jego obecną funkcją.
W absydzie kościoła główny ołtarz i balustrada prezbiterium (1640) zostały wykonane i zaprojektowane przez Cosimo Fanzago. W 1783 r. Ołtarz główny został przebudowany przez Giacomo Mazzottiego, piętro pochodzi z 1697 r.
Kościół ma plan krzyża łacińskiego z siedmioma kaplicami po każdej stronie i głęboką prostokątną absydą. Freski i płótna nawy namalował Francesco de Mura, a boczne kaplice to dzieła malarza Marco Pino i neapolitańskiego rzeźbiarza Giovanniego da Noli. Godny uwagi jest pomnik grobowy Camillo de 'Medici, ukończony przez Girolamo D'Aurię pod koniec XVI wieku. Przez zakrystię można dostać się do niższego kościoła, zbudowanego i udekorowanego w stylu renesansowym, uzupełnionego przez Mormando.

Większość kaplic po prawej stronie została ukończona do połowy XVI wieku, ale ich własność przeszła przez różne ręce.
Pierwsza kaplica, należąca w 1550 r. do kawalera Annibale Mastrogiudice, stała się własnością Genueńczyków Cristofaro Grimaldi w 1576 r.