Palazzo of Monte di Pietà to zabytkowy budynek położony wzdłuż dolnego decumanus (drogi wschód-zachód) w Neapolu we Włoszech. Niższy decumanus jest również znany jako ulica Spaccanapoli. W Neapolu mieściła się Góra Pobożności lub bank chrześcijański.

Monte di Pietà została założona w 1539 roku, po tym, jak cesarz Karol V wydał edykt wydalenia Żydów oddanych lichwie. Średniowieczni chrześcijanie byli zabronieni przez kościół pożyczania pieniędzy z zyskiem, chociaż nakaz ten był często ignorowany w centrach handlowych półwyspu. W odpowiedzi na edykt z 1539 r. Niektórzy arystokratyczni neapolitanie (Aurelio Paparo, Gian Domenico di Lega i Leonardo Palma) utworzyli organizację non-profit, aby pożyczać pieniądze.
W 1574 r. kupiec Bernardino Rota pozostawił w testamencie sumę pięciuset dukatów na Monte di Pietà. Zostało ustanowione braterstwem dla zarządzania lombardem, który w 1592 r. Miał jako pierwsze miejsce, Palazzo Carafa d'Andria, ale brak miejsca dla nich na zakup nowego domu, pałacu Girolamo Carafa.
W latach 1597-1603 Gian Battista Cavagna, we współpracy z Giovanni Giacomo Di Conforto i Giovanni Cola di Franco, zbudował pałac z przylegającą do niego manierystyczną kaplicą. W czasie powstania Masaniello wstawiennictwo Giulio Genoino oszczędzało pałac od podpalenia przez rewolucjonistów. W 1786 r. Przypadkowy pożar zniszczył archiwa i dzieła sztuki Banku; kaplica jednak uciekła z ognia.
Portal ma kolumny porządku doryckiego. W belkowaniu wpisujesz trzy tryglify, które tworzą dwie puste przestrzenie w fryzie, w tych pustych przestrzeniach znajdują się dwie inskrypcje, z których jedna jest datą rozpoczęcia pracy: Dla prefektów, którzy pracują z bezinteresownym nabożeństwem, a hospicjum dla biednych
Pod rządami Filipa III i wicemarszałka Enrique de Guzmán Olivares w roku Pańskim 1599
Fasada kaplicy została zainspirowana fasadą Sant'Andrea przy Via Flaminia, zaprojektowana Vignola . Po obu stronach wejścia między dwiema parami pilastrów porządku jońskiego znajdują się dwie nisze z posągami Pietro Berniniego, ojca słynnego rzymskiego rzeźbiarza Giana Lorenzo, reprezentującego Dobroczynność i Bezpieczeństwo. W tympanonie jest Pietà Michała Anioła Naccherino z dwoma aniołami Thomasa Montaniego.
Sklepienie kaplicy zostało ozdobione freskami greckiego malarza Belisario Corenzio, a po prawej obraz Ippolito Borghese, po lewej obraz rozpoczęty przez Girolamo Imparato i uzupełniony przez Fabrizio Santafede, a pośrodku, za wysokim ołtarzem, złożenie przez Santafede. Grób kardynała Acquavivy (1617) autorstwa Cosimo Fanzago znajduje się w antisacristy. Zakrystia została ozdobiona alegorycznymi freskami Giuseppe Bonito w pierwszej połowie XVIII wieku na suficie. Po prawej drzwi prowadzą do Sali Cantoniere, kolejnego przykładu XVII-wiecznej sztuki, z kafelkami na podłodze i freskami; godne uwagi portrety Karola III Burbona i jego żony Marii Amalii. Również w pokoju znajduje się drewniana Pietà z XVII wieku autorstwa Naccherino.

,,,,, Antonio Terraciano, Andrea Russo, Kościoły w Neapolu. Spis ludności i krótkie recenzje 448 historycznych kościołów w Neapolu, Lorenzo Executive Publisher, 1999.