Cmentarz Metropolitalny San Cataldo Aldo Rossi składa się ze starej części, zbudowanej przez architekta Cesare Costa w latach 1858-1876 i bardzo nowoczesnej części zbudowanej na podstawie projektu architekta Aldo Rossi (1971).

Mistrzowski wyraz poetyki Aldo Rossiego, cmentarz jest analogiczną drogą przez zbiorowe obrazy „domu umarłych”, przefiltrowanego przez osobistą pamięć architekta. Cmentarz pozostaje budynkiem publicznym z niezbędną jasnością i racjonalnością ścieżek z odpowiednim wykorzystaniem terenu.

Otoczona jest oknami, aby zapewnić mieszkańcom i gościom obraz skupiony na idei przestrzeni. Melancholia tematu śmierci nie odrywa go jednak od innych budynków publicznych. Jego kolejność i pozycja obejmują także biurokratyczny aspekt śmierci.

Budynek, dziś częściowo ukończony, jest skonstruowany w taki sposób, aby ograniczyć szerokie tereny zielone, dalej oznaczone krzyżującymi się ścieżkami dla pieszych.

Różne kompleksy budynków biegną równolegle do centralnej osi „kręgowej”, która obiektywnie, prawie „fizycznie”, łączy orientacyjne linie tej części projektu. Te kompozycyjne linie degradujące wolumetrycznie w kierunku północ-południe będą stanowić „żebro” wpisane w trójkąt, który po zakończeniu budowy będzie stanowił jeden z charakterystycznych elementów całych dzieł.

Rytmiczna artykulacja otworów, obramowana chłodną schludnością otaczających ścian, do dziś przerywana jest w kontrapunkcie jedynie centralnym elementem sześciennym przeznaczonym na ossuarium, które po zakończeniu prac będzie w równowadze wizualnej ze stożkową wieżą grobu wspólnego, również dzięki zdecydowanemu zróżnicowaniu kolorów ścian, instrumentalny dla jasnego postrzegania i identyfikacji w sferze otaczającego krajobrazu miejskiego.