Unikalny przykład arystokratycznego budynku renesansowego na terytorium mediolańskim, jego nazwa pochodzi od szlacheckiej rodziny Simonetta, która stała się właścicielami po XVI-wiecznym Gonzagach. Z bogatej oferty rozrywkowej i świątecznej, którą poparła wyrafinowana pani Clelia Simonetta w XVI wieku, w budynku odbywa się letni program muzyczny, a niektóre wnętrza są wykorzystywane do koncertów i nagrań, których kuratorem jest Fundacja Szkół Obywatelskich w Mediolanie. Piękno rezydencji, bogato zdobione i ozdobione ogrodem w stylu włoskim oraz obecnie wymarłym gospodarstwem rybnym, było w dużej mierze zasłonięte przez różne okoliczności, które od 1836 r. Doprowadziły go do przekształcenia w szpital dla pacjentów cholery, stearynowej fabryki świec i karczma. Następstwem zniszczenia w wyniku bombardowań w 1943 r. Była odbudowa w 1962 r., Która przywróciła niektóre freski i łuki do ich dawnej świetności.
Legenda głosi, że szesnastowieczna szlachcianka, Clelia Simonetta, zabiła swoich kochanków i że jej duch teraz mieszka w salach pałacu. Atrakcyjny tylny ganek willi, z widokiem na okolicę, jest pamiętany zarówno przez Stendhala, jak i przez lapidarny napis, za jego zdolność do wielokrotnego odbijania dźwięków z jego ścian.