Teatro Lirico (znany do 1894 jako Teatro alla Canobbiana) to teatr w Mediolanie we Włoszech. W XIX i na początku XX wieku był szczególnie znany ze spektakli operowych, w tym światowych premier L'elisir d'amore Donizettiego i Fedory Giordano. Teatr, zlokalizowany przy Via Rastrelli, zamknięty w 1998 r. Jednak w kwietniu 2007 r. Rozpoczęto projekt renowacji, który miał zostać ponownie otwarty w 2009 r. Jako Teatro Lirico Giorgio Gaber. 26 lutego 1776 r. Pożar zniszczył Teatr Dworski Pałacu Książęcego w Mediolanie. Miasto pozbawione jedynego teatru zleciło Giuseppe Piermarini zaprojektowanie i budowę dwóch nowych teatrów na terenie otaczającym Pałac. Kościół Santa Maria della Scala został zburzony, aby zbudować Teatro alla Scala. W pobliżu wzniesiono drugi teatr na miejscu Scuole Cannobiane i nazwano go Teatro alla Canobbiana. Została zainaugurowana 21 sierpnia 1779 r. (Nieco ponad rok po otwarciu La Scali) operą buffa i baletem Salieri. Podobnie jak La Scala i wiele włoskich teatrów operowych, został zbudowany w kształcie podkowy, zwieńczony kopułą, z czterema rzędami pudeł i galerią (lub loggione). Przez prawie sto lat była to druga opera Mediolanu.
W latach osiemdziesiątych XIX wieku, wraz z rosnącym brakiem funduszy publicznych i coraz mniejszą liczbą prywatnych subskrypcji, Teatro alla Canobbiana przeżyła ciężkie czasy. W 1894 r. Został przejęty przez Edoardo Sonzogno i przemianowany na Teatro Lirico Internazionale, chociaż w Mediolanie określa się go po prostu jako Teatro Lirico. Teatr był nadal używany do opery, baletu i sztuk w XX wieku, ale został przejęty przez miasto Mediolan w 1926 roku, po czym był coraz częściej wykorzystywany do zgromadzeń publicznych. W Teatro Lirico Benito Mussolini wygłosił jedno ze swoich pierwszych publicznych wystąpień w 1921 r. Oraz swoje ostatnie publiczne wystąpienie i audycję radiową w 1944 r. Budynek został poważnie uszkodzony przez pożar w 1938 r., Ale został naprawiony na czas sezonu 1943 La Scala po tym, jak własny teatr został w dużej mierze zniszczony przez amerykańskie bombardowanie Mediolanu podczas II wojny światowej.
Po wojnie wznowiono występy teatralne i spotkania publiczne, a przez okres lat 60. Teatro Lirico był domem Piccolo Teatro di Milano Giorgio Strehlera. W 1998 r., Stojąc w obliczu trudności finansowych, Mediolan nie mógł już sobie pozwolić na prowadzenie teatru, a przy braku finansowania zewnętrznego został zamknięty.
W kwietniu 2007 roku, po kilku fałszywych startach, rozpoczęto prace remontowe i modernizacyjne teatru, zachowując fasadę Piermarini i podstawowy projekt oryginalnego wnętrza. Po ponownym otwarciu będzie nazywany Teatro Lirico Giorgio Gaber na cześć mediolańskiego piosenkarza, autora tekstów, aktora i dramaturga, który często występował w Teatro Lirico od wczesnych lat 60. aż do jego zamknięcia w 1998 roku. dom archiwów Fondazione Giorgio Gaber.