Główna siedziba Corriere della Sera jest jedną z symbolicznych lokalizacji miasta. Budynek przy Via Solferino, w którym publikowana jest gazeta, ma secesyjną fasadę, która wyraża surowy i elegancki wizerunek, uosabiający autorytatywny charakter publikacji. Jeśli chodzi o architekturę, imponująca fasada frontowa ma szereg płaskich łuków, pilastrów (wyłącznie dekoracyjnych) i dekoracji laurowych.
Najwcześniejsze przesłanki gazety, założonej przez Eugenio Torelli Viollier i opublikowane po raz pierwszy 5 marca 1876 roku w trzech tysiącach egzemplarzy, były dwoma pokojami na antresoli Galleria Vittorio Emanuele II. Dokument pozostał tam do 1888 r., Kiedy przeniósł się do Via San Pietro all'Orto i do Via Verri 14, a dokładniej do domu Benigno Crespi, który w tym czasie był największym udziałowcem gazety.

Dopiero w 1904 r. Corriere della Sera przeprowadziła się do nowej siedziby przy Via Solferino 28, składającej się z budynku zaprojektowanego przez Luca Repossi i Lucę Beltramiego (1854-1933), architekta odpowiedzialnego za przywrócenie Castello Sforzesco (Zamek Sforza). Beltrami przez krótki czas był redaktorem i współwłaścicielem gazety (1896). Budynek w stylu Art Nouveau stał się centrum zainteresowania branży wydawniczej w mieście, a wkrótce pojawiło się wielu wydawców pracujących w innych budynkach przy Via Solferino oraz w pobliżu Via Moscova i Porta Nuova.
Początkowo budynek miał dwa piętra; dodatkowe podłogi zostały dodane przez Alberto Rosselli w latach 1960–1965. Niedawno budynek został odnowiony przez architekta Vittorio Gregottiego, który dokonał przeglądu jego funkcjonalnych aspektów, zbliżając go do współczesnych wymogów dynamicznej publikacji zbliżonej do życia w mieście. Architekt zachował oryginalną część budynku Beltramiego i odnowił pozostałe sekcje, usuwając pomocnicze struktury, które stopniowo gromadziły się w wewnętrznych dziedzińcach na przestrzeni lat.
Lokale w gazecie znajdują się w charakterystycznej części miasta, popularnej wśród osób pragnących cieszyć się wyjątkową atmosferą dzielnicy Brera-Corso Garibaldi. Istnieje wiele barów, pubów, barów sushi, restauracji, sklepów i eleganckich sklepów. W dzień w okolicy mieszkają bankierzy, pracownicy, aktorzy teatralni i aktorki, profesorowie i studenci Akademii Sztuk Pięknych. Od wieczora obszar tętni młodymi ludźmi, profesjonalistami i menedżerami w poszukiwaniu relaksu. Oczywiście, biorąc pod uwagę obecność Corriere della Sera, często spotykasz dziennikarzy, redaktorów i komentatorów.
Wydarzenia, które miały miejsce w historii gazety opublikowanej na Via Solferino, odzwierciedlają historię włoskiego dziennikarstwa jako całości. Dziennikarze, reporterzy i pisarze, którzy pracowali w Corriere, obejmują niektóre z najważniejszych osobistości włoskiej kultury, prosto z Eugenio Torelli Viollier, który założył publikację i był jej pierwszym redaktorem, aż do 1898 roku. Ciekawe, jak wiodący Narodowa gazeta i jeden z burżuazyjnych symboli Mediolanu został założony przez prawdziwego neapolitańczyka, członka znakomitej rodziny prawników.
Spotkania redakcyjne odbywają się w atrakcyjnej sali Albertini. Podczas prac remontowych nadzorowanych przez Gregottiego dodano inne sale, salę Buzzati na spotkania publiczne oraz salę Montanelli na wewnętrzne spotkania redakcyjne i produkcyjne.
W okresie, w którym Luigi Albertini był redaktorem, Corriere della Sera osiągnęła rekordowy nakład 800 000 egzemplarzy. Wśród wielu osobowości, które pracowały w tej publikacji, są Luigi Barzini, Giovanni Mosca, Orio Vergani, Indro Montanelli, Eugenio Montale, Giovanni Spadolini, Egisto Corradi i Ettore Mo. Giosuè Carducci, Ada Negri, Gabriele D'Annunzio, Luigi Pirandello, Grazia Deledda i Luigi Capuana. Dino Buzzati, dziennikarz i pisarz, nagrał swoje wejście do budynku gazety: «Dzisiaj zacząłem w Corriere. Kiedy odejdę? »Rozpoczął pracę w gazecie 10 lipca 1928 r. I pracował tam najpierw jako reporter, następnie jako redaktor, specjalny reporter i krytyk sztuki, aż do dnia śmierci 28 stycznia 1972. To było jego życie rutynowe, które zainspirowało go do napisania „Il deserto dei tartari” (Pustyni Tatarów), jednej z jego najbardziej cenionych prac.