Tożsamość La Scali w XIX wieku można zobaczyć z druków z epoki i przedmiotów z tej niezwykłej kolekcji.
Muzeum składa się z wielu kolekcji, ale eksponaty pokazywane w świetnych salach to tylko niewielka część całego dziedzictwa, z których większość jest przechowywana w archiwach do użytku uczonych. Niemniej jednak historię teatru można badać na portretach, popiersiach i przedmiotach związanych ze śpiewakami, muzykami i dyrygentami, którzy przyczynili się do sławy La Scali na całym świecie.
Są portrety Giuditty Pasta, muza Belliniego, z jej ospałymi zadartymi oczami i Malibran w legendarnym stroju dla Desdemony z 1834 r. Rossiniego. Są popiersia choreografa Viganò i tenora Tacchinardi. Pióro Boito, zegarek Pucciniego i okulary Rossiniego. Istnieje wiele pamiątek po Verdim, takich jak pierwszy spinet, którego właścicielem był kompozytor, odręczny wynik „Requiem” za śmierć Manzoniego, list do Boito informujący o ukończeniu Otella i fortepian kompozytora. Jest jeszcze wiele ciekawych rzeczy: zamki blond włosów Belliniego, ciemne loki Mozarta, odlew dłoni Chopina i kolejny z boskiej Eleonory. Są też eksponaty dotyczące divy Marii Callas i legendarnego Pavarottiego.
Główny trzon eksponatów Muzeum dotyczących zachodniej opery pochodzi głównie z kolekcji zgromadzonej przez Giulio Sambona, eksperta od antyków z Neapolu, choć francuskiego pochodzenia, i regularnego widza w La Scali. Na początku XX wieku przeniósł się do Francji i postanowił wystawić swoją kolekcję na aukcji w 1911 roku. W Mediolanie założono komisję ratunkową, aby zebrać wystarczającą sumę pieniędzy, w tym gminę, rząd i wielu prywatnych darczyńców. Negocjacje prowadzono listem i telegramem oraz drogą do Paryża. Wartość początkowa wynosiła 700 000 lirów (bardzo duża suma w tym czasie), a komitetowi udało się zmniejszyć to do 450 000.
Jest portret Barbaja, który był menadżerem Rossiniego. Jego sława wynika po części z formy gorącej czekolady, która nadal jest specjalnością w Mediolanie: barbagliata.
Jednym z eksponatów w Muzeum La Scali jest spinet z XVII wieku, z ostrzeżeniem nad klawiaturą „Mano inesperta non mi toccare” (nie dotknięty niedoświadczonymi rękami), wykonany przez Onofrio Guaracino. Okładka soundboxu została namalowana w 1669 roku przez Angelo Solimenę, wykwalifikowanego malarza z Salerno.
Miejsca, w których znajdują się archiwa Muzeum, to dom odpoczynku muzyków Fundacji Giuseppe Verdiego, a także kolekcje otwarte dla publiczności.