Na Piazza Missori nadal stoi część absydy i krypty bazyliki San Giovanni in Conca, romański kościół przebudowany między XI a XIII wiekiem na ruinach jednego z najważniejszych miejsc kultu mediolańskiego paleochrystian, zbudowanego między piąty i szósty wiek w obszarze osiadania, stąd termin „w conca” (nisko leżące zagłębienie). Kościół został zdekonspirowany pod koniec 1700 r., A następnie zdemolowany i okaleczony. Kościół został ostatecznie poświęcony po II wojnie światowej na potrzeby ruchu miejskiego, który wymagał niemal całkowitego wyburzenia, aby otworzyć Via Albricci. Po starannej renowacji w celu konserwacji, krypta stała się obszarem wystawowym i punktem wyjścia dla wycieczek z przewodnikiem po archeologicznych obszarach Mediolanu. Najwcześniejsze wzmianki o kościele znaleziono w testamentowych rozporządzeniach 879 biskupa Ansperto i ewangelisty z IX wieku zachowanego w Bibliotece Ambrozjańskiej. Milańczycy nazywają pozostałości kościoła: „el dent cariaa” (gnijący ząb) ze względu na postrzępiony kształt ruin wciąż widoczny na Piazza Missori. Paleochristianskie pochodzenie bazyliki zostało potwierdzone przez odnalezienie grobowca, znalezionego wzdłuż murów kościoła i fresków po bokach w XIV wieku. Obecnie można odwiedzić sarkofag w Museo d’arte Antica Castello Sforzesco. Prace, które pierwotnie zdobiły bazylikę, są teraz umieszczane w różnych muzeach miejskich: pomnik Bernabò Visconti, pomnik Beatrice d'Este i freski z epoki paleocristian i renesansu są zachowane w Museo d'Arte Antica of the Castello Sforzesco: „Il Cristo crocifisso con Vergine San Giovanni Evangelista e la Maddalena” (Chrystus na krzyżu z Dziewicą, Święty Jan Ewangelista i Maryja Magdalena) z 1571 roku autorstwa Giovanniego Paolo Lomazzo znajduje się w Pinacoteca di Brera; „Il Battesimo di Cristo” (Chrzest Chrystusa) Bernardino Lanino znajduje się w katedrze w Busto Arsizio.