Ten mały kościół leży na południe od miasta, w okolicy wciąż otoczonej polami, skarbnicą artystycznego piękna. Budynek jest bogaty w dokumentacje artystyczne, które ilustrują rozwój kultury Lombardii od XVI do XIX wieku i nadal zachowują organy, które zostały przywrócone do pierwotnej dawnej świetności. Nazwa kościoła jest nawiązaniem do ronchetti, które są polami odzyskanymi z okolicznych lasów. Wokół tych ronchetti ludność połączyła się wokół oryginalnego jądra religijnego złożonego z oratoriów św. Piotra i św. Materna. Wraz z przybyciem Barbarzyńców, w szczególności po zniszczeniu Mediolanu przez Hunów z Attyli, obszar ten zwiększył się w populacji, która uciekła z miasta i zgromadziła się w tym obszarze, oferując pola do uprawy. Ze starożytnego dokumentu jesteśmy w stanie wykryć obecność kościoła świętych Pietro i Paolo około 1300 r., Kiedy pod koniec najazdów barbarzyńskich Mediolan stopniowo odzyskał autonomię i zdominował Lombardię pod rządami Torriani i, kolejno, rodzina Visconti; ci ostatni stali się właścicielami dużej ilości terenu tuż za murami miasta, w środkowym Ronchetto lub Ronchettino, zwanym później visconteo, który połączył się z dolnym i górnym Ronchetti, tworząc Tre Ronchetti. Zgodnie ze świadectwem diakona Paolino obszar ronchetti był już znany św. Ambrogio, patronowi miasta, który przemierzał przedmieścia Mediolanu, aby uciec od zbliżających się wyborów biskupich, bezskutecznie próbując dotrzeć do Ticinium lub Pawii. 9 kwietnia 1567 r. Kościół otrzymał wizytę św. Carlo Borromeo, wydarzenia eklezjalnego, które kilka miesięcy później doprowadziło do budowy parafii Tre Ronchetti.