Znajdował się na rogu Via Luini i Corso Magenta i był niegdyś domem najważniejszego żeńskiego klasztoru zakonu benedyktynów; jego siedzibę zajmuje obecnie Muzeum Archeologiczne w Mediolanie.
Kościół ma starożytne pochodzenie; niektóre dowody ujawniają pierwsze ślady jego budowy w erze Lombardu, z powodu częściowego ponownego wykorzystania niektórych rzymskich budowli. Oficjalna data początkowej budowy to 1503 r., Zbudowana na ruinach starożytnego kościoła przyłączonego do klasztoru benedyktynów i najprawdopodobniej była dziełem architekta i rzeźbiarza Giana Giacomo Dolcebuono, wspomaganego przez Battaggia i Amadeo, z którym pracował również nad Duomo w Mediolanie, Certosa di Pavia i kościół Santa Maria presso San Celso.
Praca została podjęta ponownie piętnaście lat później przez Cristoforo Solari. Bok kościoła, przy Via Luini, został ukończony w 1872 r. Przez Angelo Colla, a fasada została ukończona później w 1896 r. Ciemna fasada w szarym kamieniu Ornavasso kontrastuje z wystawnym wnętrzem, bogatym w złoto i freski (cykle obrazkowe artyści Luini, Boltraffio, Bergognone, Antegnati i Campi) składają się z nawy, otoczonej kilkoma małymi kaplicami pokrytymi sklepieniami kolebkowymi i zwieńczoną loggią serliana.
W centrum chóru mniszek znajduje się cenny organ z 1554 r. autorstwa Gian Giacomo Antegnani z drzwiami pomalowanymi w temperarze Francesco Medici.
Kościół jest całkowicie freskowany przez jednych z najważniejszych artystów „500 Lombardo”, w tym Bernardino Luiniego, jego syna Aurelio i Paolo Lomazzo. Na zewnątrz można podziwiać ogród w klasztornych krużgankach i dwie kwadratowe romańskie wieże umieszczone w starożytnych murach Maksymiliana.
Obecnie na terenie klasztoru mieści się Muzeum Archeologiczne w Mediolanie.