Kościół San Cristoforo znajduje się w charakterystycznej dzielnicy kanału, na Naviglio Grande. Warto zauważyć, że jest to dobry przykład architektury lombardzkiej. Kompleks składa się z dwóch budynków, romańskiego odcinka zbudowanego w 1250 r. Podczas wykopywania kanału, oraz innego gotyckiego odcinka zwanego „kaplicą książęcą”, ponieważ został zbudowany przez Giana Galeazzo Viscontiego w latach 1398-1405, jako podziękowanie za zwycięstwo nad Francuzami. Niektóre struktury zbudowane w celu połączenia dwóch sekcji nadal są widoczne. W 1625 r. Zburzono ścianę oddzielającą jedną sekcję od drugiej, tworząc jeden budynek z dwiema nawami. Fasada romańskiej sekcji ma portal w tradycyjnej lombardzkiej terakocie, dodany w 1398 r., Z gotyckim różanym oknem powyżej i emblematami Visconti i Mediolanu. Interesujące są również dwa łuki łączące nawę starszego kościoła z drugim, podobnie jak XIV w. Malowane drewniane figury przedstawiające św. Krzysztofa i św. Józefa z Dzieciątkiem.

Kościół San Cristoforo, aw szczególności jego XV-wieczna dzwonnica, został uznany za latarnię morską dla barek przybywających z rzeki Ticino. W średniowieczu święty Krzysztof był patronem podróżników, pielgrzymów i kupców.
W okresie wokół święta poświęconego Świętemu (25 lipca) co roku w kościele i wzdłuż kanału odbywają się targi od czasów władców Visconti (24 lipca 1428 r.) aż do dnia dzisiejszego. Wielu ludzi przyjeżdża na tę uroczystość ku czci świętego Krzysztofa, patrona podróżników, a także, w dzisiejszych czasach, kierowców. Podczas targów kapłan błogosławi samochody obecnych.
Jeśli chodzi o budynek z XV wieku, istnieje inna historia dotycząca jego pochodzenia. Mówi się, że Gian Galeazzo Visconti zlecił jego budowę jako wotum podziękowań dla całej populacji miasta, po zakończeniu wybuchu zarazy. Okres choroby ustał, zgodnie z legendą, za wstawiennictwem św. Krzysztofa, po tym jak spowodował tysiące ofiar w 1333 roku. Nie przegap ocalałych fresków w absydzie najstarszej części kościoła i bardziej wyszukanych obrazów w późniejsza część budynku, pochodząca z XV-XVI wieku. W sekcji, która była kiedyś kaplicą książęcą, znajdują się freski szkoły Luini i Bergognone.