W 1851 roku opera „Rigoletto” została wykonana w Teatro La Fenice w Wenecji. Były to wskazówki sceniczne Pierwszego aktu (druga scena): „Najbardziej opuszczony koniec ślepej ulicy. Po lewej dom przyzwoity, z małym dziedzińcem otoczonym murem. Wewnątrz dziedzińca duże drzewo i marmurowa ławka, drzwi w ścianie na ulicę, na górze, taras na arkadach, drzwi na pierwsze piętro wychodzą na taras, z którego prowadzą schody prowadzące na dół, na ulicy wysoka ściana ogrodowa i jedna strona pałacu Ceprano. Jest noc ”.
Teraz warto zastanowić się, jak taki mały, uroczy dom stał się częścią historii Mantuan. Początkowo była to fantazja / y, ale czas zamienił ją w część naszej historii.

Kiedy w 1850 r. Giuseppe Verdi został poproszony o przygotowanie muzyki do muzyki (na podstawie literackiego arcydzieła „Triboulet” Victora Hugo, a następnie zaadaptowanego przez librecistę Francesco Marię Piave, który miał uprawnić melodramat „Malediction”) pomysł przemówił do niego, chociaż obawiał się, że opera nie zostanie zaakceptowana przez władze z powodów politycznych. Rzeczywiście, zarząd La Fenice i władze policyjne zabroniły jego wykonywania, twierdząc, że może obrazić niektórych znamienitych ludzi.

Mając to na uwadze, Verdi i Piave zgodzili się na ustawienie swojej opery (w rozumieniu listów) w późnej renesansowej Mantui. Pominęli imię panów, którzy przynieśli splendor miastu, odnieśli się do księcia Mantui tylko w modzie i przemianowali na operę „Rigoletto”. Rząd austriacki przyjął tę nową wersję, a opera została wykonana w La Fenice 1 marca 1851 roku z wielkim sukcesem. Jeśli weźmiemy pod uwagę ustawienie opery w mieście Mincio, wydaje się prawdopodobne, że pewne elementy zostały wybrane, a następnie zaadaptowane. Pomijając księcia i sytuację polityczną, rozważmy planowanie urbanistyczne. Na przykład: „… na najbardziej opuszczonym końcu ślepej ulicy” mówią kierunki na scenie; ale obecnie dom nie jest położony w opuszczonym miejscu ani na ślepej ulicy. Poza licencją poetycką, kiedy opera została stworzona, wiele budynków odpowiadało rzeczywistości, tj. mi. bliskość domu do rezydencji książęcej, która była idealna dla członka personelu, szczególnie dla błazna dworskiego. Dziś ten dom wygląda na przestronny plac. Do początku XX wieku ten koniec placu mógł być ciemny i pusty, ponieważ obszar został podzielony na dwie części przez budynek łączący Pałac Książęcy z kościołem św. Piotra. Ten mały i opustoszały plac nazywał się Piazzetta della legna.

W pozostałej części opisu domu wiele elementów pasuje do opisanej sceny. Najbardziej czarującym szczegółem jest prawdopodobnie mała loggia, teraz ozdobiona kwiatami, znana miłośnikom opery jako „balkon Gildi”. W latach 1976-77, ze względu na haniebny stan zachowania domu, konserwatywna renowacja została przeprowadzona z pomocą specjalistów i naukowców dzięki sponsorowaniu Cassa di Risparmio di Verona, Vicenza, Belluno e Ancona.

Przywrócenie ujawniło struktury potwierdzające przekonanie, że wilki obwodowe domu były portem murów miejskich, pokazując tym samym odległe pochodzenie budynku. Przywrócenie ujawniło zewnętrzny port budynku patrząc na vicolo Gollo. Wewnątrz odkryto typowe średniowieczne budynki (kostka brukowa i cegły). Budynek wykazuje również znaki XV-wiecznej restauracji.
Kilka starych map dowodzi na różne sposoby, że dom istnieje.

Z tych mopów wyłania się to, że wejście do domu wydaje się znajdować na placu Canonica (Parsonage), a nie na placu Sordello. Strona zwrócona w stronę placu Sordello była prawdopodobnie z tyłu domu. W okresie renesansu został odrestaurowany i otrzymał ładną loggię toskańską z XV wieku, składającą się z marmurowych kolumn podtrzymujących drewniany architraw. Dwie marmurowe kolumny z trzynastego wieku w portyku parteru przyczyniają się do elegancji wejścia. Prawdopodobnie pochodzą one z klasztoru w plebanii, co, jeśli to prawda, udowodniłoby, że XVI-wieczne naprawy zmodyfikowały poprzednią strukturę.
Dom został nadany przez Kapitułę Katedralną kanonikom lub kapłanom diecezji, z których niektórzy byli ludźmi wielkiej kultury.

Jeden z nich, w szczególności; mógł zostawić ważny znak. Rzeczywiście, kilka fresków, dwie stolice i wiele dekoracji na drewnianym suficie na parterze wyświetlają inicjały Arrivabene, sugerując, że kanon w rodzinie nakazał renowację, gdy był najemcą