Dane geologiczne i paleośrodowiskowe wskazują, że w starożytnej epoce brązu (ok. 1800 rpne) jezioro o naturalnym pochodzeniu rozwinęło się wzdłuż rzeki Mincio, poniżej obecnego miasta Mantua. Jednak obecny układ jezior Mantui został stworzony w 1190 roku przez inżyniera z Bergamo Alberto Pitentino. Będąc tymi pracami hydraulicznymi, pomnikiem inżynierii wodnej, mającymi ponad osiem wieków, jesteśmy przekonani, że jeziora Mantui są również „naturalnymi jeziorami” zamiast sztucznych barier rzecznych. Jezioro Paiolo zostało wtedy wysuszone w połowie XVIII wieku, dzięki czemu miasto Mantua stało się półwyspem. Jeziora Mantui od 1984 r. Stanowią integralną część Parco del Mincio.

Lago di Mezzo jest mniejszy niż pozostałe w rozszerzeniu i objętości, ale jest to ten, który osiąga większą głębokość, 15 m. Jest ustawiony na wysokości 15 m. l. m. jak niższe jezioro, z którego dzieli je zapora i most San Giorgio już istniejący w 1199 roku. Kryty most ze zwodzonym mostem, po zniknięciu dachu, w pierwszych dziesięcioleciach 900 łuki zostały pochowane.

W wodach jeziora Mezzo można znaleźć rodzimą rzadkość, Trigoi, Trapa natans, zwaną również kasztanem wodnym, ze względu na jadalne owoce zbierane późną jesienią.