Zbudowany przez Paolo Buonvisi w drugiej połowie XVI wieku, ma kształt równoległościanu zwieńczonego loggią belwederów. Znajduje się na osi podłużnej ogrodu i tworzy dwie zielone przestrzenie o różnych rozmiarach. Nieruchomość w kształcie prostokąta jest otoczona murem, w którym klęczą renesansowe okna i trzy otwarte portale: dwa z nich znajdują się w korespondencji z poprzeczną aleją szerszego ogrodu, trzeci jest głównym portalem dostępowym i jest umieszczony na przez Elisę. Najbardziej prymitywna część ogrodu składała się z czterech klombów kwiatowych, poprzecinanych dwiema alejami, jak pokazano na niektórych mapach historycznych z drugiej połowy XVII wieku. Na północnym krańcu wprowadzono skomplikowany portal, który do dziś wprowadza do nimfeum obszar ułożony jako trawnik ocieniony dębami, w którym znajduje się fontanna oparta o ścianę graniczną. Piękny ogród nadał rodzaj przydomku tej gałęzi rodziny, która go posiadała; w rzeczywistości nazywano to Buonvisi „w ogrodzie”. W dziewiętnastowiecznym układzie prostokątne kwietniki zastąpiono falistym rysunkiem bulwarów, z którego powstała działka o bardzo przegubowych kwietnikach o zaokrąglonym kształcie. Obecnie tylna część ogrodu, po dziesięcioleciach zaniedbań, jest ponownie podzielona przez prostopadłe aleje, które przecinają się w punkcie, w którym znajduje się ośmiokątny basen i które powodują powstanie czterech prostokątnych ław. Mają małe okrągłe umywalki w środku umieszczone równo z ziemią i wzbogacone są borsukami, kasztanami, magnoliami, dębami ostrolistnymi, platanami i cedrami Libanu. Szeroka aleja dzieli ogród od wejścia na dwie zielone przestrzenie ozdobione dwiema fontannami, otoczone magnoliami i drzewami iglastymi. Wewnątrz budynku, na parterze, można podziwiać sugestywną dekorację powierzoną cyklowi fresków z mitologicznymi i alegorycznymi scenami, które Ventura Salimbeni stworzyła pod koniec XVI wieku. W piwnicy znajduje się dobrze zachowana roślina dla starożytnej kuchni i obszarów usługowych. Willa przeżywała różne koleje losu, przez długi czas pozostała zamknięta i opuszczona. Willa była własnością markizów Bottini z Lukki na początku XX wieku, a następnie przeszła do rodziny Motroni Andreozzi i ostatecznie do rodziny Marcheschi, a następnie została zakupiona przez region Toskanii, który po renowacji przekazał ją gminie Lucca, która ponownie otworzyła ją na wizyty. Obecnie służy jako reprezentatywne środowisko gminy i siedziby Urzędu Kultury.