Mury Lukki zbudowane między połową XVI a początkiem XVIII wieku stanowią system fortyfikacji, który przetrwał do dziś. Przechodząc ten sam proces transformacji, co samo miasto, tworzą nieodłączny wyjątkowy okaz. Dziś mury stanowią cenny zasób kulturalny nie tylko dla miasta, ale także dla terytorium. Cały obszar charakteryzuje się obecnością szeregu konstrukcji do gier i rekreacji, głównie w pobliżu bastionów, ale także wzdłuż murów obronnych, takich jak ławki i stoły do ​​pikników, fontanny z wodą pitną i przede wszystkim zabawa -obszary wyposażone w gry dla dzieci. Pozostaje dziś czwarty mur miejski, ostatni zbudowany na przestrzeni wieków, pierwszy z nich to Rzymian w II wieku pne, drugi z okresu średniowiecza, zakończony w 1270 roku.

Trzeci został podjęty między końcem XV a początkiem XVI wieku, w oparciu o istniejący model. Jednak znaczne postępy w technologii wojskowej doprowadziły do ​​decyzji o dokonaniu interwencji ulepszeń i fortyfikacji, biorąc pod uwagę, że istniejąca struktura została zaprojektowana bardziej do obrony miasta przed długimi strzałami ze spadającą trajektorią niż z niszczycielskiej siły bezpośrednich strzałów. Nie można też pominąć faktu, że ówczesna dominacja Florencji sięgała aż do Altopascio, zaledwie 15 kilometrów od Lukki. Tak więc w 1544 r. Utworzono plac budowy i rozpoczęto prace kierowane przez ekspertów z różnych części kraju (w szczególności Urbino) z pomocą flamandzkich techników.

Liczba kopaczy, furmanów, stolarzy, pieców, kowali i budowniczych potrzebnych codziennie była imponująca, aż do 2000, do tego stopnia, że ​​dla bardziej prostych prac ustalono rodzaj obowiązkowej rejestracji dla ludzi otaczającej wsi, tzw. „obowiązek zmęczenia” organizowany codziennie lub co tydzień. Prace zakończyły się po ogromnych nakładach czasu i pieniędzy, ponad sto lat później, w 1650 roku. Tor składa się z dwunastu „kortyn” z wałami, które łączą między sobą jedenaście bastionów, z których dziewięć w formie wystające ostrze wyposażone w czopy (w stylu typu, który był używany w połowie XVI wieku); jeden, S. Maria z kwadratowymi bokami i jeden, S. Frediano, przypominający bardziej platformę, całość tworząca cztery kilometry i dwieście metrów fortyfikacji ze ścianą skarpową o szerokości 30 m u podstawy, na której umieszczono 124 sztuki artylerii.

Duże kondygnacje ziemi prowadzą w dół do miasta, na którym posadzono drzewa w celu utrwalenia nasypów, a także do dyspozycji miasta w przypadku długiego oblężenia. System obronny na zewnątrz został wzmocniony przez kopanie rowu o szerokości 35 m, składającego się z dwunastu półprzewodników ziemi z fundamentami w murze (z których dwa, jedyne pozostałe, są obecne w części między platformą S. Frediano i Bastion S. Donato) i długi ciągły nasyp, a na koniec wycinanie wszystkich drzew w promieniu pół mili (obszar znany jako „ścinka” lub „oczyszczanie”), aby nie pozostawiać drewna na pozbycie się wroga dla artylerii. Konstrukcje wzdłuż ścian, znane jako „casermette”, zostały zbudowane, aby pomieścić strażników.

Jedynym alarmem, z jakim musiały zmierzyć się ściany, była woda z rzeki Serchio, która w 1812 r. prawie zalała miasto. Wszystkie bramy miasta zostały zamknięte i wzmocnione; na szczęście miasto pozostało nienaruszone. Do tego czasu mury przybrały mniej wojskowy wymiar, ponieważ Austriacy podczas jednej z rotacji żołnierzy w zamian za armię francuską po 1799 r. Zabrali armaty. Po Kongresie Wiedeńskim nowe Księstwo Lukki zostało powierzone rodzinie Borbone z Parmy, a konkretnie księżnej Marii Luizie, która wyznaczyła architekta Lorenzo Nottoliniego, by ponownie zakrył część murów z powrotem w naturalny zielony obszar. To przekształcenie starego systemu obronnego w bardziej cywilny użytek zostało dodatkowo zaakcentowane, gdy w 1840 r. Caffé delle Mura została zbudowana na Bastionie S. Maria, a następnie rozebrana i odbudowana jeszcze w 1885 r. W celu utworzenia placu z posągiem Vittorio Emanuele II, bezpośrednio łączący się z centrum miasta. W tamtych latach pomysł przekształcenia obszaru murów w publiczny park zaczął przybierać formę