Pałac Refugio to budynek położony w sąsiedztwie Nowej Wenecji, w pobliżu kościoła Santa Caterina i Bottini oliwy. W XIX wieku była siedzibą Szkoły Architektury, Ornamentacji i Geodezji (lub Scuola Michoniana).

Od maja 2006 r. niektóre pomieszczenia na parterze zajmowane są przez Refugio Social Workshop, samodzielną przestrzeń społeczną, której celem jest organizowanie działań teatralnych i kinematograficznych.

W 1682 r. Wielki Książę Cosimo III de 'Medici nakazał utworzenie schronienia dla potrzeb biedniejszych klas, co do tej pory było realizowane przez różne bractwa miejskie. Początkowo biedni mieszkali w dwóch budynkach Nowej Wenecji, ale później wybudowano nowy, większy budynek wzdłuż Canale dei Navicelli, wyposażony również w kaplicę (tzw. Chiesa del Luogo Pio) zaprojektowaną przez Giovanniego del Fantasia.

Z biegiem czasu ten instytut został przekształcony w wyłącznie żeński dom recepcyjny, a męskie sieroty przydzielono do pobliskiego pałacu Refugio, którego budowę promował gubernator Carlo Ginori w 1754 r. Pierwszym kamieniem był umieszczone w 1755 r., a prace zostały ukończone szybko, tak bardzo, że w 1758 r. dom był już w eksploatacji, a chłopcy goszczący tutaj otrzymali instrukcje głównie na temat sztuki nawigacji.

Kilka dziesięcioleci później, ze względu na zainteresowanie Carlo Michona, w budynku powstała „Szkoła Architektury, Ozdobnej i Geodezyjnej”. Został otwarty dla publiczności w maju 1825 roku, a architekci, tacy jak Gaetano Gherardi i Dario Giacomelli, nauczali tutaj; na przykład Giuseppe Cappellini i Angiolo della Valle zostali przeszkoleni w szkole, autorami licznych projektów w Livorno Lorraine.

W 1871 roku szkoła stała się profesjonalnym instytutem, ale podczas drugiej wojny światowej gwałtowne bombardowania, które szalały na mieście, spowodowały zniszczenie skrzydła budynku. Po wojnie pałac Refugio został następnie wykorzystany do użytku cywilnego.

Pałac Refugio jest częścią wielu miejsc, gdzie kiedyś istniał cmentarz miejski. Budynek przedstawia przód trzeźwej barokowej inspiracji, z lekko wklęsłą fasadą, która podąża za kursem przeciwległym.

Skrzydła boczne znajdują się między kościołem dominikańskim na wschodzie a kanałem Navicelli na zachodzie. Z tyłu, wzdłuż Bottini oliwy, pojawia się wielkie skaleczenie z powodu zniszczeń ostatniej wojny i w tej chwili wciąż czeka na odbudowę.

Aparatura dekoracyjna jest nieobecna i tylko tablica pamiątkowa oznacza główne wejście do budynku. Największa