Kościół San Francesco della Scarpa jest kościołem w historycznym centrum Lecce, nazwanym tak w XVI wieku, kiedy mniejsi bracia zamieszkujący zniszczony klasztor Santa Maria del Tempio podzielili się na konwentualne i spostrzegawcze: pierwsze nosiły buty w przeciwieństwie do sekundy.
Kościół został zbudowany w XII wieku na miejscu budynku należącego do rodziny Guarini, co świadczy o tym, na ścianach wewnętrznych znajdują się pewne pisma, a niektóre napisy należą do średniowiecznego grobowca. Został prawie całkowicie przebudowany w latach 1699-1714, szczególnie dzięki patronowi rodziny Guarini, książętom Poggiardo, którego herb znajduje się w potrójnej kopii w środku kościoła.
W przeciwieństwie do innych kościołów w mieście, charakteryzujących się wspaniałymi barokowymi fasadami, kościół San Francesco della Scarpa pozbawiony jest prospektu (w rzeczywistości nazywany jest także „kościołem bez fasady”), ze względu na XIX-wieczne dzieła, które zostały włączone znaczna część kościoła w kolumnadzie dawnego pensjonatu Palmieri.

Wnętrze ma krzyż grecki (wcześniej był to krzyż łaciński) i konserwy, w nawie krzyżowały się dwa rzędy pilastrów korynckich i toskańskich, tylko cztery z dziesięciu oryginalnych ołtarzy. Zachowane ołtarze należą do Annunziaty (1665), należącej do rodziny Maresgallo, Niepokalanej, św. Ludwika (XVIII w.) I św. Franciszka z Asyżu. Pozostałe sześć ołtarzy zostało przetransportowanych w 1874 r. Do kościoła macierzystego w Casarano.
W pokoju przylegającym do kaplicy San Luigi, z łacińskim epigrafem podyktowanym przez Ermolao Barbaro, zachowane płaskorzeźby w kamieniu z Lecce z XVI-wiecznego nagrobnego teologa i kaznodziei z Lecce, fra Roberto Caracciolo (1425-1495), biskup Aquino i Lecce.
Ogromnych rozmiarów jest gigantyczna statua papier-mâché przedstawiająca św. Józefa, wzorowana na 1833 r. przez Oronzo Greco i umieszczona w prezbiterium.
Do kościoła przylega kaplica, w której, zgodnie z pobożną tradycją, w 1219 r. św. Franciszek z Asyżu modlił się i odpoczywał podczas powrotu z Palestyny. Oratorium zachowuje niektóre XVII-wieczne freski i płótno przedstawiające św. Franciszka z Asyżu. Na dziedzińcu znajduje się drzewo pomarańczowe, które tradycja zasadziła biedny człowiek z Asyżu. Największa