Muzeum „Amedeo Lia”, założone w 1995 r. I otwarte w 1996 r., Znajduje się w starym klasztorze minimitów św. Franciszka z Paola, który osiadł w mieście la Spezia około 1620 r. Budynek klasztoru i kolejno kościół rozpoczął się w 1616 r., kiedy ziemia została przyznana mnichom przez Wspólnotę La Spezia.

Budynek znajduje się w strategicznie ważnym miejscu, w miejscu, gdzie droga łącząca Zatokę z Genuą wychodzi z otoczonego murem miasta. Ponadto, jak wyraźnie widać na starych mapach i jak wskazują nazwy okolicznych dróg (Via dei Molini, Mill Road i Vicolo dello Stagno, Pond Alley), obszar ten był szczególnie bogaty w wodę.

W 1798 roku, po stłumieniu jakobinów, klasztor utracił swoją pierwotną funkcję i został najpierw szpitalem wojskowym, a następnie szpitalem obywatelskim.

Te różne funkcje doprowadziły do ​​głębokich zmian w układzie fizycznym, które były szczególnie widoczne w latach dwudziestych XIX wieku. W tym okresie wyburzono dzwonnicę, przywrócono dach, pod sklepieniem kościoła dodano podłogę i szereg pilastrów zbudowanych wewnątrz kościoła, aby rozdzielić pierwotną objętość w poziomie i stworzyć przestrzenie, które posłużyłyby jako oddziały szpitalne.

Plany datowane na drugą połowę XIX wieku wskazują na nowe zmiany strukturalne, takie jak przedłużenie frontu kompleksu dalej na ulicę, wyrównując go ze starożytnymi murami klasztoru (1869-1879). To rozszerzenie zostało zburzone podczas ponownej adaptacji budynku jako muzeum. Ostatnie modyfikacje szpitala w tym miejscu zostały dokonane w latach 1896-1898; następnie przeniesiono go do obszaru San Cipriano.

Budynek został opuszczony od 1914 r., a następnie przystosowany jako koszary i rezydencja. Wreszcie, tuż po wojnie, jego funkcja została ponownie zmieniona; tym razem stał się Preturą (sądem pokoju), stąd urzędy miejskie.

Po przekazaniu przez Amedeo Lię jego kolekcji na rzecz gminy La Spezia budynek został wybrany jako miejsce przyszłego muzeum. Przed przystąpieniem do odbudowy i restrukturyzacji kompleksu budynków (1990 r.) Przeprowadzono dokładne badania stratygraficzne i kartograficzne w celu odtworzenia różnych historycznych faz budynku w całej ich złożoności. W odbudowie operacje rozbiórki i integracji ograniczały się do niezbędnych, aby podkreślić wewnętrzne cechy budynku i umożliwić wyłonienie się jego pierwotnej tożsamości historycznej, nadając mu jednocześnie nową funkcję muzeum.

Kolekcja obejmuje około 1000 dzieł wszelkiego rodzaju, klasycznych, późnego antyku, średniowiecznych, aż do XVIII wieku. Są obrazy, miniatury, brąz, miedź, kość słoniowa i drewniane rzeźby, wyroby szklane, ceramika oszklona cyną i przedmioty artystyczne, które dokumentują smak i kulturę sztuki włoskiej i europejskiej.

Tak zwane „prymitywy” są szczególnie cenną częścią kolekcji, z ponad 70 panelami Pietro Lorenzettiego, Bernardo Daddi, Lippo Memmi, Lippo di Benivieni, Lorenzo di Bicci, Barnaba da Modena, Paolo di Giovanni Fei, Sassetta, a także wiele prac temperowych i płócien takich artystów jak Vincenzo Foppa, Antonio Vivarini, Bergognone, prawdopodobny wczesny Rafael, Pontormo, Tycjan, Tintoretto, Sebastiano del Piombo, Giovanni Cariani, Gentile i Giovanni Bellini, Bernardo Bellotto , Canaletto.