Kościół San Venerio to budynek religijny, który początkowo był bazyliką, ale w XII wieku został promowany na pieve. Jest on poświęcony San Venerio, pustelnikowi, który żył między VI a VII wiekiem na wyspie Tino, jednej z wysp w Zatoce La Spezia. Mnich głosił absolutne ubóstwo i modlitwę, któremu towarzyszyła medytacja w samotności.

Ważną rolę w odbudowie kościoła San Venerio miała rodzina Vezzano, miejscowi panowie, którzy w 1084 r. za pomocą „charta donationis” zorganizowali przebudowę kościoła w stylu romańskim, na podstawy poprzedniego budynku z epoki cesarskiej.

W pierwszej połowie XII wieku bazylika została promowana do parafii i włączona do diecezjalnej organizacji Lunense, podlegającej władzy biskupa Luni.

Dzięki ważnej pozycji, jaką zajmuje San Venerio w dolinie, która z góry Beverone schodzi na równinę aluwialną, dziś nazywaną „della pieve”, mocarstwa związane z kościołem były w stanie sprawować ogromną kontrolę nad obszarem otaczające, od czasów starożytnych.

Budynek sakralny jest jednym z najstarszych budynków w zatoce. Po odkryciu cennych artefaktów ceramicznych, takich jak bucchero, w latach osiemdziesiątych przeprowadzono wykopaliska archeologiczne, które ujawniły w górnym biegu ślady antropicznej gleby z epoki żelaza (VI wiek pne).

Po podboju i okupacji ziem wokół Zatoki La Spezia przez Rzymian, a następnie założeniu kolonii Luni (177 pne), dolina została przyłączona do własności rzymskich ziem. , a dokładniej do rodziny „Antonii”, na co wskazuje toponim tego miejsca, zwany „Antoniano”, zachowany do XI wieku.

Ślady rzymskiego budynku są nadal widoczne w ścianach kościoła, zwłaszcza w okolicy absyd.

Obecna struktura budowli sakralnej jest nadal tą, którą parafia przyjęła po pracach renowacyjnych przeprowadzonych przez „domeny” Vezzano w roku 1084. C.

Głównie o romańskiej strukturze, ma prostą fasadę utworzoną z pojedynczego portalu wejściowego z łukiem księżycowym, zwieńczonym krzyżem w negatywie, poza osią.

W okresie gotyku dodano żłobione okno z marmurowymi łukami i kolumną główną.
Później dzwonnica została dodana do kościoła, zbudowana po południowej stronie samego budynku, około pierwszych dziesięcioleci XI wieku. Największa