Ceccardo Roccatagliata Ceccardi (Genua, 6 stycznia 1871 r. - Genua, 3 sierpnia 1919 r.) Był włoskim poetą.

Był prekursorem poezji liguryjskiej dwudziestowiecznej, począwszy od Camillo Sbarbaro po Eugenio Montale, ale w jego formacji znalazły się także pozostałości Carducciego i rozkładające się obawy odnoszące się do Pascoli, D'Annunzio i francuskich symbolistów , W jego najlepszych kompozycjach występuje napięty liryzm, który uspokaja się czasami w eleganckich ruchach elegijnych lub w gęstych wyobrażeniach krajobrazu Ligurii. Genua przypomniała go w latach dziewięćdziesiątych od śmierci z deponowaniem korony gminy na ulicy poświęconej mu 3 sierpnia 2009 r., Promowanej przez Stowarzyszenie Kulturalne „Conoscere Genova” Onlus.

Ceccardo Roccatagliata Ceccardi urodził się 6 stycznia 1871 r. w Genui, w domu rodzinnym przy Via Caffaro, zanim rodzina przeprowadziła się do Ortonovo, w obecnej prowincji La Spezia. Rodzicami są Lazzaro Roccatagliata (n. 1837), Genueńczyk, skromny właściciel, ale o skromnym pochodzeniu, i Giovanna Battistina Ceccardi z arystokratycznej rodziny Ceccardi, pochodząca z Ortonovo w Lunigiana.

Po narodzinach drugiego syna Luigiego Roccatagliaty (12 października 1878) kontrasty między małżonkami i fakt, że Lazzaro Roccatagliata roztrwonił rodzinny majątek, sprawiły, że Giovanna Ceccardi przeprowadziła się do Ortonovo, pozostawiając męża Genua i zabieranie ze sobą dzieci.

Od swojej matki Ceccardo uczy się doceniać poezję, z angielskimi autorami od Shelleya do Keatsa. Jednak w Ortonowie warunki gospodarcze graniczyły z ubóstwem. Od dzieciństwa w Lunigiana Ceccardo czerpie inspirację z sonetów Apua Mater.

Ceccardo zapisuje się do gimnazjum Massy, ​​a następnie do liceum tego samego miasta. Musi chodzić do szkoły na piechotę i zawsze wracać pieszo z powodu braku środków finansowych. Po ukończeniu szkoły średniej przeniósł się do Genui, aby uczęszczać na uniwersytet. To ojciec poprosił go o swoją obecność, zamierzając, aby syn przeprowadził działalność notariusza. Dlatego Ceccardo uczęszcza na Uniwersytet w Genui, via Balbi.

W 1894 roku, kiedy była w Genui, jej matka zmarła w Lunigiana. Spośród synów Ceccardo pozostaje w Genui, Luigi w Ortonowie, gdzie często odwiedza go brat. Roccatagliata ukończył dość młodo w orzecznictwie, ale po upadku finansowym rodziny prowadził niespokojne życie przez wiele lat.

Często przenosi się do Ortonovo, aw Carrara współpracuje z lokalnym arkuszem. W Carrara współpracuje z Lo Svegliarino, „Giornale della Democrazia”, założonym w 1877 roku.

W Genui uczęszczał do przestrzeni Galerii Mazzini, zwłaszcza Nowoczesnej Biblioteki i Caffè Roma. Jest bohaterem kultury genueńskiej swojego okresu. Nawiązuje do niego duża grupa intelektualistów, z których przechodzi między innymi rzeźbiarz Edoardo De Albertis, Camillo Sbarbaro. Poznaj członków kultury w innych miastach, takich jak Lorenzo Viani, w redakcji florenckiej Il Popolo.

Spotkał Francescę Giovannetti, pochodzącą z Sant'Andrea Pelago, która wyszła za mąż w Genui w 1901 roku. Ślub odbył Don Gimorri w Oratorium Casoni di Sant'Andrea. W następnym roku urodził się jego syn Tristano. Kierując się koniecznością, od 1903 roku mieszka mniej lub bardziej na stałe w Sant'Andrea Pelago, w domu swojej żony, przy Via di Fortezza.

Oprócz działalności poetyckiej tłumaczy z łaciny Roczniki Caffaro na zlecenie w 1908 r. gminy Genua.
Stworzył „Cenacolo di Apua”, który później stał się „Repubblica di Apua”. Uczestniczyły w nim ważne postacie z początku XX wieku, takie jak malarz Lorenzo Viani, pisarz Enrico Pea oraz historyk i uczony Pietro Ferrari (generał). Ceccardo był jego prezesem, porucznikiem Viani. W 1915 r. Wraz z Alceste De Ambrisem i Giuseppe Ungarettim zgłosił się na ochotnika do pierwszej wojny światowej.

16 września 1918 r. rozpoczęto w masonerii w Loggii „Trionfo Ligure - Secolo Nuovo” w Genui.
Krótko przed śmiercią w 1919 r. został przydzielony do katedry języka włoskiego w instytucie technicznym w Parmie.
Jego poezja może być uważana za wyraz niepokoju egzystencjalnego, być może z powodu jego niesfornego i buntowniczego życia, opowiedzianego i nieco mitologizowanego przez jego anarchistycznego przyjaciela, pisarza i malarza Lorenzo Viani w Ceccardo 1922, odnotowuje się to w jego pracach najbardziej udany, gdzie wyraża w Il Viandante (1911) pragnienie ucieczki z ziemi na ziemię, aby spotkać i świętować zarówno piękno, jak i ubóstwo, ale z pewnością także życie bardziej napięte, niepokoje, które czasami zmniejszają się w eleganckiej prozie przepełniony uczuciami i nostalgicznymi wspomnieniami z Liguryjskiego krajobrazu Apua Mater 1905