Ponte Santa Trìnita (włoska nazwa Most Świętej Trójcy, nazwana tak na cześć starożytnego kościoła na najbliższym odcinku via de 'Tornabuoni) to renesansowy most łączący Arno. Ponte Santa Trìnita to najstarszy eliptyczny most łukowy na świecie, trzy spłaszczone elipsy nadają strukturze elegancki wygląd. Każdy z przęseł zewnętrznych mierzy 29 m (95 stóp), a jego rozpiętość środkowa wynosi 32 m (105 stóp). Dwa sąsiednie mosty to Ponte Vecchio, na wschodzie i Ponte alla Carraia na zachodzie. Most został zbudowany przez florenckiego architekta Bartolomeo Ammanati od 1567 do 1569 roku. Jego miejsce, w dół od równie niezwykłego Ponte Vecchio, jest głównym łącznikiem w średniowiecznym planie ulic Florencji, który został zmostkowany na tym miejscu od XIII wieku. Drewniany most z 1252 roku został zmieciony przez powódź siedem lat później i został odbudowany w kamieniu i zniszczony w powodzi w 1333 roku. Most pięciu łuków zbudowany przez Taddeo Gaddiego został zniszczony w powodzi w 1557 roku, co spowodowało zastąpienie Ammanati. Cztery ozdobne posągi Pór Roku zostały dodane do mostu w 1608 r., W ramach obchodów ślubu Cosimo II de 'Medici z Marią Magdaleną z Austrii: Wiosna Pietro Francavilli, Lato i jesień Giovanniego Cacciniego, a Zima Taddeo Landiniego. 8 sierpnia 1944 r. Most został zniszczony przez wycofujące się wojska niemieckie, ale zrekonstruowany w 1958 r. Oryginalnymi kamieniami wyniesionymi z Arno lub wziętymi z tego samego kamieniołomu pod kierunkiem architekta Riccardo Gizdulicha i inżyniera Emilio Brizzi. Zaginioną głowę Primavery odzyskano z łóżka Arno w październiku 1961 roku.