Palazzo Vecchio (paˈlattso ˈvɛkkjo „Stary Pałac”) to ratusz we Florencji we Włoszech. Ta masywna, romańska, zamknięta twierdza jest jednym z najbardziej imponujących ratuszy Toskanii. Z widokiem na Piazza della Signoria z kopią posągu Dawida Michała Anioła oraz galerią posągów na sąsiedniej Loggii dei Lanzi, jest to jedno z najważniejszych miejsc publicznych we Włoszech. Pierwotnie nazywany Palazzo della Signoria, po Signoria we Florencji, rządzącym ciele Republiki Florencji, nadano także kilka innych nazw: Palazzo del Popolo, Palazzo dei Priori i Palazzo Ducale, zgodnie z różnym wykorzystaniem pałac w swojej długiej historii. Budynek uzyskał swoją obecną nazwę, gdy rezydencja księcia Medyceuszy została przeniesiona przez Arno do Palazzo Pitti. W 1299 r. Gmina i mieszkańcy Florencji postanowili zbudować pałac, godny znaczenia miasta i zapewniający większe bezpieczeństwo, w czasach zawirowań, sędziom. Arnolfo di Cambio, architekt katedry Duomo i kościoła Santa Croce, zaczął ją budować na ruinach Palazzo dei Fanti i Palazzo dell'Esecutore di Giustizia, niegdyś należącej do rodziny Uberti. Giovanni Villani (1276–1348) napisał w swojej Nuova Cronica, że ​​Uberti byli „buntownikami Florencji i Ghibellinów”, twierdząc, że plac został zbudowany tak, że domy rodzinne Uberti nigdy nie zostaną odbudowane w tym samym miejscu. Giovanni Villani napisał, że Arnolfo di Cambio włączył starożytną wieżę rodziny Foraboschi (wieżę znaną wówczas jako „La Vacca” lub „Krowa”) jako podbudowę wieży na jej elewację; dlatego prostokątna wieża (wysokość 94 m) nie jest bezpośrednio wycentrowana w budynku. Ta wieża zawiera dwie małe komórki, które w różnym czasie uwięziły Cosimo de 'Medici (Starszy) (1435) i Girolamo Savonarola (1498). Nazwa wieży pochodzi od nazwiska projektanta Torre d'Arnolfo. Solidny budynek w kształcie kabiny jest wzmocniony przez prostą wieżę z zegarem Giorgio Lederle'a. Duży, jednoręczny zegar został pierwotnie zbudowany przez florenckiego Nicolò Bernardo, ale został zastąpiony w 1667 r. Zegarem przez Vincenzo Viviani. Sześcienny budynek zbudowany jest z solidnej boniowanej kamieniarki, z dwoma rzędami oświetlonych gotyckimi oknami, z których każde ma łuk koniczyny. Michelozzo Michelozzi dodał ozdobne płaskorzeźby krzyża i florenckiej lilii w spandrelach między koniczynami. Budowla zwieńczona jest wystającymi blankami, podtrzymywanymi przez małe łuki i klatki. Pod łukami znajduje się powtarzająca się seria dziewięciu malowanych herbów republiki florenckiej. Niektóre z tych łuków mogą być używane jako strzelnice (spiombati) do upuszczania gorących płynów lub skał na najeźdźców. Książę Cosimo I de 'Medici przeniósł swoją oficjalną siedzibę z palazzo Medici w via Larga do Palazzo della Signoria w maju 1540 r., Sygnalizując bezpieczeństwo władzy Medyceuszy we Florencji. Nazwa została oficjalnie zmieniona po tym, jak Cosimo został przeniesiony do Palazzo Pitti, zmieniając nazwę swojego dawnego pałacu na Palazzo Vecchio, „Stary Pałac”, chociaż sąsiedni plac, Piazza della Signoria, nadal nosi starą nazwę. Cosimo zlecił Giorgio Vasariemu zbudowanie naziemnego przejścia, korytarza Vasari, od pałacu, przez Uffizi, przez Ponte Vecchio do Palazzo Pitti. Cosimo Przeniosłem również siedzibę rządu do Uffizi. Pałac zyskał nowe znaczenie jako siedziba tymczasowego rządu Stanów Zjednoczonych w latach 1865–71, w chwili, gdy Florencja stała się tymczasową stolicą królestwa Włoch. Chociaż większość Palazzo Vecchio jest obecnie muzeum, pozostaje symbolem samorządu lokalnego: od 1872 r. Mieści się w nim urząd burmistrza Florencji i jest siedzibą Rady Miejskiej. Wieża ma trzy dzwony, najstarszy został odlany w XIII wieku. Nad frontowymi drzwiami wejściowymi znajduje się godna uwagi ozdobna marmurowa fasada z 1528 r. W środku, po bokach dwa pozłacane lwy, znajduje się monogram Chrystusa, otoczony chwałą, nad tekstem (po łacinie): „Rex Regum et Dominus Dominantium ”(tłumaczenie:„ Jezus Chrystus, król królów i władca panów ”. Tekst ten pochodzi z 1851 r. i nie zastępuje wcześniejszego tekstu Savonaroli, jak wspomniano w przewodnikach. W latach 1529–1851 ukryto je za dużą tarczą z herbem wielkiego księcia Dawid Michała Anioła stał także przy wejściu od jego zakończenia w latach 1504-1873, kiedy to został przeniesiony do Galerii Akademii, a na jego miejscu znajduje się replika wzniesiona w 1910 r., otoczona przez Herkulesa Baccio Bandinelliego i Cacus