Ten pałac, jeden z pierwszych, który został zbudowany w północno-zachodnim rogu otoczonego murami miasta na końcu Firenze, Palazzo Pandolfini, XVI wieczny posąg Il giardino decorato da, posiadał mały „Ogród Rozkoszy” i większy ogród warzywny . Vasari pisze, że budynek został przeprojektowany przez Rafaela, prawdopodobnie w 1514 roku, dla biskupa Giannozzo Pandolfiniego. Ogród i pałac ozdobione były rzeźbami, fontannami i pokazami wody - darami papieża Leona X - i tak dużą ilością kwiatów i roślin, że pałac stał się centrum kultury w czasach Ferrante (ok. 1550), Filippo (ok. 1600), Roberto (ok. 1750) i inni członkowie rodziny. Pod koniec XVIII wieku tak zwana „gałąź pałacowa” rodziny Pandolfiniego wymarłaby, gdyby Eleonora, córka Agnolo, nie adoptowała swojego bratanka Alessio. Przez Eleonorę, która zimą wybudowała szklarnię, by pomieścić swoją kolekcję roślin ozdobnych, pałac zyskał nowe życie i po raz kolejny gościł artystów i literatów, tak jak w renesansie. Od 1870 r. Do około 1885 r. Alessio kontynuował remont budynku; Po tym programie przywrócenia nastąpiło jeszcze dwa, w latach 1954-1956, aw latach 1994-1996 Filippo Pandolfini, ojciec obecnych właścicieli Roberto i Niccolò. Ogród, który Eleonora przekształciła w „romantyczny ogród w stylu angielskim”, powrócił do swojej pierwotnej świetności za sprawą żony hrabiego Alessio, Sofronii Stibbert, która również została ekspertem ogrodniczym. Jej kolekcje kamelii i cinerariów są znane, a niektóre botaniczne rzadkości, które uprawiała, zostały nagrodzone przez Botanical Society of Horticulture pod koniec XIX wieku. Jej syn Roberto zbudował szklarnię orchidei nad oranżerią dla swojej żony Beatrice Corsini, ostatniej zmiany dokonanej w pięknej rezydencji Pandolfini.