Narodowe Muzeum Antropologii i Etnologii we Florencji znajduje się przy Via del Proconsolo w budynku Nonfinito. Położony w pobliżu katedry, rozpoczął się w 1593 r. Dla Alessandro di Camillo Strozzi, ale jak sama nazwa wskazuje, pozostał niedokończony. W średniowieczu mieściła się tu chata rodziny Ferrandiniego i apteka, które zostały zburzone z niezadowoleniem przez miejscową ludność, jak donosi kronikarz tamtych czasów. Alessandro Strozzi kupił dom na tej stronie od Camillo de 'Pazzi, ojca Santa Maria Maddalena de' Pazzi i sklepu, który został zburzony, aby zrobić miejsce dla nowego wielkiego pałacu. Architektem odpowiedzialnym za dzieło był Bernardo Buontalenti, artysta dworski, który rozpoczął pracę, zgodnie z napisem na rogu budynku, 15 lipca 1593 r. Buontalenti rozpoczął parter, gdzie nadal rozpoznaje swój dłoń w zmiętych frontiscesach i złowrogie postacie w tympanonach klęczących okien, jak groźne zwierzęta przysiadłe, by obserwować przechodniów. Drzwi do Borgo degli Albizi również mu ​​się przypisują. W 1596 r. Alessandro przekazał część pałacu swojemu przyrodniemu bratu Roberto, a następnie sprzedał mu całą posiadłość w następnym roku. Niedługo potem (1600) architekt Buontalenti wycofał się z firmy z powodu kontrastów z synem Alessandro, Camillo i Santi di Tito, architektem, który był zaangażowany w budowę klatki schodowej. Złowrogie skrzydlate potwory w tympanonach okien na parterze dały impuls do późniejszej legendy, zgodnie z którą Strozzi zawarliby pakt z diabłem, który przeklinając budynek uniemożliwiłby jego ukończenie na zawsze. Na krótko zastąpił go Vincenzo Scamozzi, pochodzący z Vicenzy, który poświęcił się szlachetnej podłodze, proponując dołączenie do niższej części w późniejszym czasie. Także Ludovico Cardi znany jako Cigoli (prawdopodobny autor dziedzińca, 1604) i Giovan Battista Caccini (monumentalny portal przy Via del Proconsolo) pracowali w tym czasie w budynku. Po śmierci Scamozziego miejsce przejął Matteo Nigetti. Każdy z tych architektów zinterpretował oryginalny projekt Buontalenti na swój własny sposób, nie łącząc się ze sobą. Fasada jest więc asymetryczna z ogromnym centralnym portalem i gzymsem przerywanym po lewej stronie i podjętym w prawo na innej wysokości. W każdym razie zewnętrzność ma swój urok dzięki silnej plastyczności elementów, które ją tworzą, nadając całości wartość wielkiej rzeźbiarskiej objętości. Ostatecznie praca została przerwana z powodu problemów finansowych. Szczególnie interesujący jest dziedziniec z wpływami weneckimi, zainspirowany być może przez Scamozziego, reinterpretowany z typowymi elementami florenckimi, takimi jak kolumny Serliane i Doryckie. W niszy, prospektywnie wybudowanej przed głównym wejściem, znajduje się szesnastowieczna grupa marmuru z Perseuszem i smokiem. Drugie piętro nigdy nie zostało zbudowane, więc herb Strozzi znajduje się na pierwszym piętrze na rogu z Borgo Albizi. Przekazany na początku XIX wieku pewnemu Guasti, w 1814 roku pałac został przekazany rządowi Toskanii, który zainstalował Departament Spraw Wewnętrznych i Departament Policji, który użył tajnych drzwi przebranych za fałszywe boniowanie na parterze, aby zrobić mijamy jego informatorów (nie jest to jedyny tego rodzaju we Florencji, w rzeczywistości znajdują się w licznych budynkach, zazwyczaj prowadzących do magazynów lub wtórnych przejść różnego rodzaju). W okresie Florencji Capitale (1865-1871) znajdowała się tam Rada Stanu, a później Poczta i Telegrafy, aż w 1869 r. Senator Paolo Mantegazza założył Narodowe Muzeum Antropologii i Etnologii, później powiększony przez Aldobrandino Mochi i Nello Puccioni. Naprzeciwko budynku, pod numerem 5, znajdowała się Libreria Editrice Felice Paggi, której historia sięga końca 1846 roku. W czasie wojny światowej doznała ona pewnych szkód i została odbudowana w 1948 roku, dziś należy do Uniwersytetu Florenckiego, który oprócz sekcji antropoetnologicznej Muzeum Historii Naturalnej to Instytut Antropologii. W 1922 r. Ponownie założono pierwsze włoskie muzeum poświęcone antropologii i badaniom etnograficznym. Zarządzany przez Uniwersytet we Florencji, ma ogromne dziedzictwo rozproszone w 25 salach, które obejmują większość populacji planety, z kultur afrykańskich (zwłaszcza z byłych kolonii włoskich, takich jak Libia i Somalia, ale także Etiopii i Afryki Subsaharyjskiej ), do tych w Azji (szczególnie indonezyjskich, ale także stepów mongolskich i japońskich Ainu), od wysp Oceanii do rdzennych plemion Amazonii