Bazylika Santa Croce (Bazylika Świętego Krzyża) jest głównym kościołem franciszkańskim we Florencji we Włoszech i mniejszą bazyliką Kościoła rzymskokatolickiego. Znajduje się na Piazza di Santa Croce, około 800 metrów na południowy wschód od katedry. Strona wybrana po raz pierwszy znajdowała się na bagnach poza murami miasta. Jest to miejsce pochówku najznamienitszych Włochów, takich jak Michelangelo, Galileo, Machiavelli, Foscolo, Gentile i Rossini, stąd też jest znany jako Świątynia Włoskich Chwał (Tempio dell'Itale Glorie). Bazylika jest największym kościołem franciszkańskim na świecie. Jego najbardziej godne uwagi cechy to szesnaście kaplic, z których wiele zdobią freski Giotta i jego uczniów, a także jego grobowce i cenotafy. Legenda mówi, że Santa Croce została założona przez samego św. Franciszka. Budowę obecnego kościoła, aby zastąpić starszy budynek, rozpoczęto 12 maja 1294 r., Prawdopodobnie przez Arnolfo di Cambio, i opłacono przez niektóre z najbogatszych rodzin w mieście. Został poświęcony w 1442 r. Przez papieża Eugeniusza IV. Projekt budynku odzwierciedla surowe podejście franciszkanów. Plan piętra to krzyż egipski lub tau (symbol św. Franciszka) o długości 115 metrów z nawą i dwoma nawami oddzielonymi liniami ośmiobocznych kolumn. Na południe od kościoła znajdował się klasztor, z którego niektóre budynki pozostały. Primo Chiostro, główny klasztor, mieści Cappella dei Pazzi, zbudowany jako dom kapituły, ukończony w 1470 roku. Filippo Brunelleschi (który zaprojektował i wykonał kopułę Duomo) był zaangażowany w jego projekt, który pozostał rygorystycznie prosty i bez ozdób. W 1560 roku ekran chóru został usunięty w ramach zmian wynikających z kontrreformacji i wnętrza przebudowanego przez Giorgio Vasariego. W rezultacie nastąpiło uszkodzenie dekoracji kościoła, a większość wcześniejszych ołtarzy na ekranie została utracona. Dzwonnica została zbudowana w 1842 roku, zastępując wcześniejszą uszkodzoną przez błyskawicę. Neogotycka marmurowa fasada autorstwa Nicolò Matasa pochodzi z lat 1857-1863. Żydowski architekt Niccolo Matas z Ankony, zaprojektował XIX-wieczną neogotycką fasadę kościoła, wprowadzając do kompozycji wybitną gwiazdę Dawida. Matas chciał zostać pochowany ze swoimi rówieśnikami, ale ponieważ był Żydem, został pochowany pod gankiem, a nie w ścianach. W 1866 roku kompleks stał się własnością publiczną, w ramach tłumienia przez większość domów religijnych rządu, po wojnach, które zyskały włoską niezależność i jedność. Museo dell'Opera di Santa Croce mieści się głównie w refektarzu, także poza klasztorem. Pomnik Florence Nightingale stoi w klasztorze, w mieście, w którym się urodziła, po czym została nazwana. Brunelleschi zbudował również wewnętrzny klasztor, ukończony w 1453 r. W 1966 r. Rzeka Arno zalała znaczną część Florencji, w tym Santa Croce. Woda weszła do kościoła przynosząc błoto, zanieczyszczenia i olej opałowy. Uszkodzenia budynków i skarbów sztuki były poważne, a ich naprawa trwała kilkadziesiąt lat. Dziś w dawnym internacie Braci Franciszkanów mieści się Scuola del Cuoio (Szkoła Skórzana). Odwiedzający mogą obserwować, jak rzemieślnicy wykonują torebki, portfele i inne wyroby skórzane sprzedawane w sąsiednim sklepie. Niegdyś znajdował się w kaplicy Medyceuszy, ale obecnie jest podzielony między Galerie Florenckie i Muzeum Bagatti Valsecchi w Mediolanie, jest poliptykiem Lorenzo di Niccolò. Bazylika stała się popularna wśród florentyńczyków jako miejsce kultu i mecenatu i stało się zwyczajem, aby wielce zaszczyceni Florentczycy zostali tam pochowani lub upamiętnieni. Niektóre znajdowały się w kaplicach „należących” do bogatych rodzin, takich jak Bardi i Peruzzi. W miarę upływu czasu przestrzeń przyznawano także wybitnym Włochom z innych miejsc. Przez 500 lat w kościele wznoszono pomniki.