Kompleks braci Obserwujących Mniejszych, założony z inicjatywy Malatesty Novello za radą jego żony Violante, został zbudowany w latach 1459–1464 według projektu mistrza Maso della Val Lugano, już autora dzwonnicy katedry. W 1472 r. Kościół został konsekrowany. Kompleks otoczony był lasem w obrębie muru granicznego, którego Celletta di San Onofrio, pochodząca z 1490 r., Została później przebudowana na początku Viale Osservanza. Ogromna rekonstrukcja, przeprowadzona w latach 1763–1769 przez Pietro Carlo Borboni, poprzedziła całkowitą przebudowę kościoła (1791–1794). Projekt powstał dzięki Leandro Marconiemu z Mantui, choć po pracy nastąpił post Benedetto Barbieri. Ten sam Marconi zajął się dekoracjami wnętrz, z wyjątkiem bocznych kaplic, autorstwa Venanzio Caviny.

Zewnetrzna, czysto neoklasyczna geometria, charakteryzuje się niedokończoną fasadą. W portyku znajdują się kaplice, które niegdyś były prostymi łukami: w tym po lewej znajduje się pomnik z San Francesco, a po prawej Beato Ruffino z Calligari.

Wnętrze ma jedną nawę z trzema bocznymi kaplicami po każdej stronie. Oryginalne fałszywe szuflady na skarbcu i sztuczna kopuła z Wiecznym Ojcem, który wysyła Archanioła Gabriela do Dziewicy, są oryginalne. Zachowane obrazy to głównie prace akademickie z połowy XIX wieku. W klasztornym sektorze klasztornym znajduje się drewniana rzeźba z XV wieku przedstawiająca Niepokalane Poczęcie.