Słynna rodzina Ruini, pochodząca z Reggio Emilia, przeniosła się do Bolonii na początku XVI wieku. Członkowie rodziny wkrótce dotarli do szeregów senatorskich, decydując się na powołanie Andrei Palladio, znanego architekta, w celu zaprojektowania nowego pałacu. Wiele lokalnych źródeł przypisuje projekt pałacu wspomnianemu artyście z Wenecji Euganejskiej, chociaż w rzeczywistości budynek został wykonany z lokalnych materiałów (cegieł i piaskowca) przez lokalnych artystów bez nadzoru mistrza - już nie żył - i był to znacznie wyrafinowane między XVII a XIX wiekiem

W 1679 r. pałac został przekazany rodzinie Ranuzzi, która powiększyła i wzbogaciła go o wiele dzieł sztuki, dzięki którym pałac stał się godny najwyższej rangi rodziny.

Wielka klatka schodowa z dwiema eliptycznymi rampami daje silny efekt spektakularny. Tradycyjnie przypisywana jest Giovanni Battista Piacentini i została stworzona przez G. A. Torri, inspirowana Bibieną. Alegoryczne rzeźby stiukowe zostały dodane przez F. Baluganiego około 1770 roku. Sala Sądu Apelacyjnego, dawniej Sala Obchodów, została zaprojektowana w drugiej połowie XVIII wieku przez Ferdinando Bibiena i ozdobiona alegorycznymi posągami Giuseppe Marii Mazzy, podczas gdy dekoracja sztukatorska została wykonana przez G. Borrelli. Galeria, również po projekcie G. B. Piacentiniego, została oficjalnie zainaugurowana w 1727 r. I wzbogaciła szlachecki dom Runuzzi, świętując w ten sposób lenno Porretty freskami V. Bigari „Allegorie dei Bagni di Porretta”. Ostatnim właścicielem był Felice Baciocchi, który po pracy jako sprzedawca spektakli wstał w szeregi książąt, poślubiając Elisę Bonaparte, siostrę Napoleona. Zadzwonił do malarzy takich jak Antonio Basoli, Felice Giani i inni, aby wspomnienia nostalgiczne o reżimie jego szwagra ożywiły się w pałacowych pokojach.

Pałac gościł urzędy sądu przed kilkoma laty, a obecnie mieści się tu Sąd Apelacyjny w Bolonii.