Monumentalny cmentarz Certosa jest jednym z najstarszych cmentarzy w Europie, zabytkiem o znaczeniu ogólnoświatowym, miejscem unikalnym dla rzeźby i architektury XIX i XX wieku.
Etruskie grobowce na cmentarzu miasta Certosa odkryto w latach 1869-1871 i doprowadziły one do udanej serii archeologicznych wykopalisk, prowadzonych przez archeologa bolońskiego Antonio Zannoniego, który wyjaśnił historyczną i topograficzną rekonstrukcję miasta. Materiały pochodzące z grobowców, które pochodzą z połowy VI i IV wieku. do. , są teraz w etruskim skrzydle Archeologicznego Muzeum Obywatelskiego.
W 1800 r. Komisja Zdrowia Departamentu Reno postanowiła wykorzystać dawny S. Girolamo Certosa jako obszar cmentarza. Certosa miał wszystkie wymagania: został umieszczony poza miastem, w idealnym miejscu dla sieci hydraulicznej i swobodnej cyrkulacji powietrza. Został oficjalnie otwarty w 1801 roku, aw 1802 roku architekt Ercole Gasparini zaplanował nowe monumentalne wejście z dużymi filarami zwieńczonymi posągami. W 1811 roku Gasparini zaplanował portyk, który łączył cmentarz z Sanktuarium San Luca.
Pierwsze miejsca, które są używane jako cmentarz, to trzeci klasztor, klasztor wejściowy, sala litości i sala grobowców. Z sali grobowców, starożytnych sal rekreacyjnych mnichów, można mieć dostęp do loży grobów i stąd można przejść przez salę Gemina. Hala katakumb (1827) prowadzi do galerii z trzema nawami, która kończy się Colombario. W centrum pokoi wyróżniają się jedne z najbardziej znanych zabytków cmentarza (Pepoli-Murat e Angelelli).
Najnowsze Campo degli Ospedali gromadzi secesyjne zabytki wzdłuż muru granicznego, w centrum cmentarza znajduje się Ossuarium poległych partyzantów autorstwa architekta Piero Bottoni. Obok cmentarza znajduje się miejsce przeznaczone dla osób niekatolickich, cmentarz żydowski, obszar krematorium i katering.