Teatr Towarzystwa, to była jego pierwotna nazwa, został po raz pierwszy otwarty w sezonie karnawałowym 1809. Urodził się w czasie zawodów między górnym miastem a dolnym miastem: powinien był konkurować z Teatrem Riccardi (rzeczywisty Teatr Donizettiego), aby oddać miastu wyższemu tę przewagę, jaką był nowy teatr w dolnym mieście. podważanie. Zbudowany dzięki interwencji dużej grupy arystokratów z Bergamo, Teatro Sociale był aktywny, ze zmienną fortuną, aż do lat 20. XX wieku. To, co stało się później, było odzwierciedleniem upadku Górnego Miasta jako ośrodka napędowego życia społecznego i kulturalnego Bergamo. Przywrócenie i przywrócenie teatru do pierwotnego celu świadczy dziś o nowym centralnym położeniu Górnego Miasta oraz o ostatecznie osiągniętej integracji obu jednostek miasta: stare miasto i przedmieścia rozszerzyły się w dół.

Leopoldo Pollack, uczeń Piermariniego, został odpowiedzialny za projekt nowego teatru. Pollack zdecydował się na teatr w stylu włoskim z różnymi rzędami skrzynek, mający na celu zaspokojenie wymagań publicznej widoczności klas arystokratycznych i ich hierarchicznej pozycji. Jeśli chodzi o rozmieszczenie straganów, Pollack postanowił nie powtarzać dominującego wówczas kształtu konia, zamiast tego zdecydował się na bardziej wyszukany i elegancki owalny kształt w stylu francuskim. Przyjęcie tego kształtu wraz z pionowością pudeł stanowi prawdopodobnie najbardziej oryginalny aspekt projektu.

86 pudełek jest rozmieszczonych na trzech warstwach z galerią na samej górze. Pollack zaprojektował skrzynie drewniane balustrady po linii ciągłej, jak zrobił to Piermarini dla La Scali; sprawia, że ​​poziome wymiary zamówień skrzynek wyróżniają się (w stosunku do pionowego, który z drugiej strony wyróżnia się w stylizowanym na balkonie przekroju zgodnie z modelem Bibieny) i nadaje całości kształt harmonijnej harmonii o klasycznym smaku. Drewniane balustrady były bogate w wielobarwne dekoracje, często krzykliwe, jako kolory wewnętrznych ścian zdobione czasami również imitacjami marmuru, w przeciwieństwie do skromnych materiałów podłogowych i wybielonych sklepień.

Pollack mógł przyjąć tylko nowe strategie, które zyskały popularność w tych latach tylko częściowo: uniemożliwił nadanie budynkowi monumentalnego frontu, portyku, kolumnady lub czegokolwiek, co mogłoby uczynić teatr łatwym do zidentyfikowania na pierwszy rzut oka ze względu na wąskość Corsaroli street - a przykładem jest ponownie La Scala Piermariniego - musiał być zadowolony z eleganckiego frontu, tak, ale bez rozwiązania ciągłości z sąsiednimi budynkami. Tylko te elementy dekoracyjne, typowe dla świata sztuk teatralnych, pokazały swój status miejsca przeznaczonego do publicznych występów.

Trudności Sociale, pod koniec XIX wieku, stały się symbolem na Górnym Mieście. Rzadkie otwory ukazywały tylko „owego przeszłego życia, że ​​niekontrolowana, obezwładniająca siła pchnęła gdzie indziej”, jak lokalna gazeta błyszczała w grudniu 1878 r. Już w latach austriackich budowa propyli Porta Nuova i Droga Ferinandea, ale przede wszystkim stacja i związane z nią połączenie kolejowe z Mediolanem (1857), reprezentowało tyle etapów emancypacji Dolnego Miasta, koronowanych w 1872 r. Ruchem ratusza. Otwarcie kolei linowej w 1887 r. Poprawi relacje między dwiema częściami miasta, ale losy Sociale będą się zmniejszać. Znaczącym znakiem tego spadku była marginalna rola Sociale podczas obchodów Donizettiego w 1897 r., Które miały miejsce w Riccardi i Dolnym Mieście. Około 1900 r. Iw pierwszym dziesięcioleciu nowego wieku sala (przeszła renowację w 1902 r., Widoczna w sezonie 1903, a następnie w 1907 r. W 1908 r.) Otworzy się na nowe rodzaje pokazów, takich jak opera świetlna ( 1898, od 1908), a nawet na wystawy nowoczesnej technologii, takiej jak gramofon (1898) i kino (od 1908), które w innych sytuacjach mogłyby stanowić sygnały otwarcia na nowości, w tym kontekście życia coraz trudniejsze wydaje się wycofanie się w kierunku mniej angażujących programów. Dobre sezony powrócą w 1915 roku, a mniej sporadycznie w pierwszej części lat dwudziestych (1921, 1922 i 1924): ale dla Sociale rozpoczęła się nowa era dobrobytu, była to krótkotrwała iluzja. Muzyka grana była do 1929 roku; ostatnie koncerty sięgają 1932 roku