Gdy gmina Bergamo zadekretowała w 1548 r., Że w przestrzeni przed kościołem San Pancrazio należy postawić fontannę użyteczności publicznej, ten mały plac został już zdefiniowany w dzisiejszej formie planimetrycznej. Wokół budynków różanych prawie wszystkie powstały w XV wieku: na wschodzie kościół przebudowano około 1450 r. I konsekrowano w 1474 r., Na północy dom, między dwiema starożytnymi wąskimi uliczkami, na zachodzie budynek już zbudowany na strukturach królewskiego dworu lombardzkiego , na południu dom, w którym pozostały ślady dwóch tablic na górze, herb i symbol Bernardynów z francuskim mottem gotyckim z połowy XV wieku. Zatem plac musiał mieć harmonijną jedność kamiennych murów i szlachetnych form. Artysta, który został zamówiony przez gminę do tej pracy, śledząc kwadratowy plan fontanny, dostosował się do układu miejsca. Około połowy XVI wieku, kiedy gmina podjęła decyzję o tej pracy, najsłynniejszy artysta w mieście wykonał piękne prace (Casa dell'Arciprete, kościół i dziedziniec San Benedetto, Palazzo Sozzi w via Arena, zrekonstruowany Palazzo della Powodem pożaru w 1513 r. I domu Grataroli w via Pignolo był architekt Pietro Isabello znany jako Abano. Być może dlatego, że Isabello był już w podeszłym wieku w 1548 r., A może dlatego, że jego syn Leonardo, pracujący z ojcem w Palazzo della Ragione w latach 1538–1543, dał znaki znacznej zdolności w tej dziedzinie, wydawało się właściwe, aby gmina powierzyła im dekoracyjne dzieło tego pięknego małego placu. Napis wygrawerowany na okrągłym cokole nad wodą zawiera widoczne litery „... lli Architum”. Antyczne litery zostały skorodowane przez dłuta wykonane później w celu ułożenia dwóch poziomych prętów trzymających wiadra. Linia architektoniczna eleganckiej konstrukcji jest określona przez centralną stelę, która podtrzymuje, z centralną elewacją z XVI-wieczną przegrodą ozdobioną rzeźbionymi liśćmi, kolistą górną miseczką ozdobioną w dolnej powierzchni czterema maskami z reliefem prawie średniowiecznego smaku z wybrzuszonymi oczami, które rzucają się z ust cztery dysze wpadające w kwadratowy basen. Z tego kubka unosi się końcowe trzymanie mniejszej tacy zaciskowej, która z kolei powoduje, że woda wpada do okrągłego kubka. To ostateczne ukoronowanie, niestety okaleczone, jest z pewnością oryginalne, łączące cztery rzeźbione postacie fantastycznych zwierząt, których brakuje obecnie w głowach (być może harpii), których skrzydła zamieniły się w ornamenty, opierając się o siebie, tworząc symetryczną grupę czterech zwierząt alegorycznych , Podczas badania dzieła zaskakuje fakt, że pośrodku parapetów z marmuru Zandobbio znajduje się niewątpliwie osiemnastowieczna tablica z płaskorzeźbami po czterech stronach, to znaczy po dwóch wiekach pierwotnego dzieła. Fakt ten nie może być wyjaśniony inaczej niż przez myślenie, że być może zbudowano te parapety wykonane pierwotnie z piaskowca, a nie marmuru, z czasem uległy zużyciu i zostały odbudowane prymitywną formą XVIII wieku, ale z dodatkiem herbów. To, że fontanna miała inne uzupełnienia, jest widoczne po wygrawerowaniu w lewym południowym rogu słów: „Refecta Anno MCMXXI” i na symetrycznych, bliskich nam czasach, literach „A. IX E. F. ”(rok IX faszyzm epoki).