Budynek ma konstrukcję w stylu bazyliki z trzema nawami i ciągłym przechyłem zakończonym trzema absydami o prostym wzornictwie benedyktyńskim. Tranzyt składa się z ogromnej trójdzielnej komory z dwoma poprzecznymi arkadami ukazującymi krzyż i połączonymi łukami, na których szczycie wznosi się kopuła, ale nigdy nie została zbudowana. Galeria pierwotnie zaprojektowana dla kobiet jest jednak pochodzenia nordyckiego, pierwsza tego typu w Apulii. Wnętrze bazyliki jest szczególnie atrakcyjne dzięki licznym kapitelom wspierającym, zaprojektowanym jako ścięte piramidy i ozdobionym ze wszystkich czterech stron. Przypominają one bizantyjskie wzory, ożywione figuratywnymi dekoracjami i kapitelami w kształcie umywalek, które noszą motywy i formy klasycznej matrycy z innymi oznaczeniami anglo-normańskich miniatur.
Pod przechyłem wewnętrznym znajduje się krypta, złożona z trzydziestu sześciu zatok pokrytych sklepieniami krzyżowymi wspartymi na stolicach - niektóre z nich są ozdobne, bizantyjskie lub późnośredniowieczne, chociaż większość datuje się na XI wiek - z różnymi motywami dekoracyjnymi, zarówno anonimowy, jak i figuratywny. W prezbiterium kamienny ołtarz zachowuje relikwie i od wieków sączy mannę; płyn wciąż rozprowadzany w amollach dla pobożnych. Cały święty budynek jest wybrukowany mozaiką w stylu bizantyjskim z motywami geometrycznymi.
Zewnętrzna strona konstrukcji ma solidny, zwarty wygląd z apsydami zamkniętymi w murowanej kurtynie. Fasada jest otoczona przez dwie wieże połączone ze skrzydłami przejścia przez ciągłą serię wielkich łuków. Dekoracja portali wyróżnia się, podobnie jak przedsionek ustawiony na kolumnach wspartych na kamiennych gryfach.
Budynek, który dziś widzimy, jest owocem serii kampanii renowacyjnych w latach 1928–1956. Monumentalny rzeźbiony drewniany i złoty sufit świadczy o fazie baroku, a obrazy Carlo Rosy przedstawiają sceny z życia i cudów Święty.