Święty Anzelm z Canterbury (łac. Anselmus Cantuariensis; ok. 1033 - 21 kwietnia 1109), zwany także Anselm of Aosta (włoski: Anselmo d'Aosta) po swoim miejscu urodzenia i Anselm z Bec (po francusku: Anselme du Bec) po swoim klasztorze, był mnichem benedyktyńskim, opatem, filozofem i teologiem Kościoła katolickiego, który sprawował urząd arcybiskupa Canterbury w latach 1093–1109. Po jego śmierci został kanonizowany jako święty; jego święto przypada 21 kwietnia.

Począwszy od Bec, Anzelm tworzył dialogi i traktaty z racjonalnym i filozoficznym podejściem, czasami powodując, że został uznany za założyciela Scholastycyzmu. Pomimo braku uznania w tej dziedzinie w swoim czasie, Anzelm jest obecnie znany jako twórca ontologicznego argumentu za istnieniem Boga i satysfakcjonującej teorii pokuty. Został ogłoszony Doktorem Kościoła przez byka papieża Klemensa XI w 1720 r. Jako arcybiskup bronił interesów Kościoła w Anglii w ramach kontrowersji dotyczącej inwestytury. Za swój opór wobec angielskich królów Wilhelma II i Henryka I dwukrotnie został wygnany: raz od 1097 do 1100, a następnie od 1105 do 1107. Na wygnaniu pomagał poprowadzić greckich biskupów południowych Włoch do przyjęcia rzymskich obrzędów w Radzie Bari. Pracował dla prymatu Canterbury nad biskupami Yorku i Walii, ale chociaż w chwili jego śmierci okazał się sukcesem, Papież Paschał II później odwrócił się i przywrócił niepodległość Yorku.