Pierwotny kościół był mały i sąsiadował z niewielką pustelnią, obie z okresu średniowiecza. Kościół, obecnie także klasztor, przeszedł na przestrzeni wieków rozbudowę i remonty, w tym najważniejsze, odnoszące się do lat 1845 - 1854, o czym świadczy tablica dokumentacyjna na głównym portalu.

Są to lata, w których kościół nabrał cech, które możemy dziś podziwiać, o siedem metrów dłuższych niż oryginał i z neoklasyczną fasadą. Ten ostatni jest trójdzielny dzięki czterem sparowanym pilastrom z kapitelami porządku jońskiego, które tworzą centralny portal architektoniczny.

Kościół stał się parafią w 1970 roku, dziś jest podzielony na trzy nawy, bez transeptu; podział przeprowadzono za pomocą łuków wspartych na filarach; marmurowe ściany mają kolorowe paski. W przeciwległej fasadzie znajduje się organ z bogatą ofertą lasów, a na środku obraz przedstawiający Dziewicę i Dzieciątko, z obecnie zniszczonego klasztoru Santa Maria delle Grazie, zredukowanego do gruzu przez trzęsienie ziemi w 1805 r. Posąg Paolo Saverio Di Zinno przedstawiający św. Jana Chrzciciela jest zachowany w ołtarzu lewej nawy; w tej samej nawie, na ołtarzu poświęconym Beati Francescani, znajduje się urna w złoconym brązie, która zachowuje relikwie różnych świętych; w prawej nawie znajdują się dwa inne ołtarze poświęcone odpowiednio Madonnie Addolorata, z homonimicznym posągiem Di Zinno datowanym na 1745 r. oraz martwemu Chrystusowi.

Klasztor przylegający do kościoła jest starożytnej fundacji z 1407 roku i został zbudowany przez Giovanniego da Stroncone. Szczególnie ważna była działalność, która miała miejsce w warsztacie klasztornym Pannifica Officina, w którym mył, gręplował i barwił wełnę, wykorzystywaną przez mnichów do ubioru wszystkich braci z całej prowincji zakonnej, w modzie aż do na początku XIX wieku. Największa