Palazzo Biscari to prywatny pałac zbudowany przez wolę rodziny Paternò Castello, książąt Biscari, począwszy od końca XVII wieku, trwający przez większą część następnego stulecia, po zniszczeniach trzęsienia ziemi z 11 stycznia 1693 roku. Nowy pałac został zbudowany bezpośrednio na murach miejskich (mury Karola V), które częściowo przetrwały trzęsienie ziemi.

Najstarsza sekcja została zbudowana za Ignazio, trzeciego księcia Biscari, który powierzył projekt architektowi Alonzo Di Benedetto. Syn Ignazio, Vincenzo, zlecił dekorację siedmiu dużych okien wychodzących na morze, autorstwa rzeźbiarza z Meksyku Antonino Amato. Później pałac został zmodyfikowany przez czwartego księcia, Ignazio Paternò Castello, który został powiększony na wschód przez Giuseppe Palazzotto, a później przez Francesco Battaglia. Budynek został ukończony w 1763 roku i zainaugurowany wielkimi uroczystościami.

Do pałacu wchodzi się przez duży portal wychodzący na Museo Biscari, prowadzący na wewnętrzny dziedziniec z dużą podwójną klatką schodową. We wnętrzu znajduje się „Sala biesiadna”, w stylu rokoko, ze złożoną dekoracją luster, sztukaterii i fresków malowanych przez Matteo Desiderato i Sebastiano Lo Monaco. Mała kopuła, przeznaczona dla orkiestry, ma freski przedstawiające chwałę rodziny Paternò Castello di Biscari. Można do niego wejść schodami ozdobionymi sztukaterią w galerii z widokiem na morze.

Wśród pozostałych pokoi znajduje się „Pokój Fief”, w którym znajdują się duże płótna feudatariów Biscari; „Apartamenty Princess”, zbudowane przez Ignazio V z Biscari dla jego żony, z chodnikami ze starożytnych rzymskich marmurów; „Galeria ptaków” i „Sala don Kichota”. Znajduje się tu także muzeum, niegdyś mieszczące kolekcję Ignazio V, którego większość materiałów znajduje się obecnie w Castello Ursino w Katanii.